Als de muzikale variant van een long distance relationship kan Red Rocket tellen. Met een Belgische klarinettist, een drummer uit Dublin en een gitarist uit Reykjavik hebben de muzikanten niet de luxe om mekaars deur plat te lopen. En toch, wanneer ze elkaar dan eens treffen ontaardt dat niet meteen in een uitbundig muzikaal weerzien. De sound van Red Rocket is uiterst esthetisch, bij momenten zelfs clean en de groep zoekt het niet in de zuivere improvisatie maar laat duidelijke riffs toe. De controle van de muzikanten over het resultaat is maximaal: er is geen plaats voor bijkomstigheden of frivoliteiten, waardoor Red Rocket eerder op het niveau van kamermuziek opereert.
Deze fijnheid komt vooral tot uiting wanneer Joachim Badenhorst kiest voor de (bas)klarinet. Vloeiend en met een voorkeur voor brede melodieën wordt hij nooit brutaal. Ook niet wanneer hij in het begin van 'Finger Slowly Dropping' voor een grilligere lijn kiest en Red Rocket als een echt uitgeschreven jazztrio klinkt. Wanneer later het spel vrijer wordt, blijft het geluid heel afgewerkt. In de ontwikkeling van het nummer is trouwens goed te horen hoe vlot de drie in en uit elkaar schuiven; hoe Badenhorst en gitarist Jermyn nu eens mooi gelijk zitten om even later weer elk een eigen weg te gaan.
De gepolijste klank van Red Rocket belet Jermyn niet om geregeld van aanpak te veranderen. Soms kiest hij voor een riff, dan weer voor fadende klanken – het mooie schimmenspel van 'Fliebeströb waar hij samen met Carpio het geluid voorzichtig aandikt – en occasioneel zelfs een vleugje noise. Echte scherpte of een stevige geluidsmuur blijven achterwege maar een puur popgeluid kan wel. Door het propere getokkel en de lichte reverb klinkt 'Upwelling' als een echte popsong die, gecombineerd met soepele drums en de brede melodie van de tenorsax, helaas ook wat flauw wordt.
Net als Jermyn speelt Sean Carpio de hechte band van het trio niet kapot met grootse erupties. Ook het andere uiterste – loutere dienstbaarheid – is niet zijn functie. Carpio zit niet achter zijn kompanen, maar speelt als het ware naast hen. Zo moet de luisteraar voor een metrische houvast in 'Red Rocket' rekenen op de gitaar, aangezien Carpio een eigen weg zoekt. Bijzonder fraai is de opening van 'Levimoto' waar hij gedurende drie minuten een solodrumpartij opbouwt vanuit holle velklanken om geleidelijk aan cimbalen toe te laten. Bovendien laat deze intro een duidelijk ritmisch basispatroon horen, waardoor de beheersing van de drummer en de groep als geheel nog extra in de verf gezet wordt. Deze kwaliteiten blijven bewaard wanneer de band later op het nummer overschakelt op lichtjes rockende jazz.
Smaak en souplesse kunnen Red Rocket niet ontzegd worden. Met deze manier van spelen zal vooral een bewust luisterend publiek aangesproken worden. Toch is het niet denkbeeldig dat net dit publiek af en toe afhaakt. 'Mitten' kan namelijk niet voor de hele duur boeien. Daarvoor ontwikkelen bepaalde nummers te weinig en te traag, waardoor de delicate scheiding tussen verfijning en maniërisme op deze cd soms wel erg dun wordt.
Meer over Red Rocket
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
