Een mens zou het haast vergeten, maar er bestaat nog altijd lekker groovende stonerrock die niets te maken heeft met het salonfähige Queens of the Stone Age. Red Fang is zo'n band die aan de ene kant alle kenmerken van een archetypische, door Black Sabbath beïnvloedde band met zich meedraagt, maar die er wel in slaagt om een aangenaam en onderhoudend plaatje te maken dat zijn rauwe kantjes niet heeft verloren. Dat maakt 'Murder the Mountains' meteen een lekker rockend beestje zonder pretentie.
De heerlijke riffs die een dergelijke plaat dienen te sieren zijn aanwezig: het geheel blijft door de band genomen erg eenvoudig, maar aanstekelijk. Red Fang heeft blijkbaar gekozen om de ideeën te verfijnen en enkel de meest catchy partijen te bewaren en zo'n aanpak werkt. De gitaren klinken heerlijk zoemend en brommend en voeren een luisteraar zo mee naar het Amerikaanse stoffige midwesten, waar truckers langs een eenzaam café staan te wachten op een druppel regen.
Vocaal gezien is er meer afwisseling dan de standaard, want waar de meeste zangers stug blijven vasthouden aan een Ozzy-imitatie, is er bij Red Fang nergens sprake van: ofwel is er een rauwe, aan Lemy refererende grom, ofwel is er een heerlijk zalvende zangstem die een mens meteen doet wegdromen. Die variatie is leuk gevonden en maakt het album net dat beetje boeiender.
Het geheel beschikt onmiskenbaar over een leuke flow, maar toch is er een kleine kanttekening, en dat is dat 'Murder the Mountains' als geheel net iets te weinig beklijvend is om te blijven boeien tot het laatste. Echter, wie de plaat van tijd tot tijd beluistert, zal zonder twijfel genieten van de enthousiaste stoner/grooverock die het kleinood siert. Soms is zo'n lekker rockend schijfje het perfecte medicijn dat de dokter zelden of nooit zal voorschrijven. Wie houdt van de ruigere Americana dient overigens ook eens een luisterend oor te lenen aan Red Fang: het kan enkel meevallen.
