Red Baraat bestaat nu zo’n vier jaar en heeft daarin de weg afgelegd van kleine locaties in New York naar de podia van de Barbican, het Lincoln Center en het Montreal Jazz Festival. Er zijn bands die langer over dit parcours gedaan hebben. Toch lost ‘Chaal Baby’, de eerste Europese release van Red Baraat, de verwachtingen die met zo’n steile opgang gepaard gaan niet in. Daarvoor is het album te wisselvallig.
Origineel is het opzet van groep anders wel: een brassband van zes blazers en drie percussionisten (leider Sunny Jain voert de groep aan vanachter een dhol, een dubbelzijdige Indische trom) die Indische melodieën en ritmes op een funky, poppy en aanstekelijke manier brengen. Het is weer eens een andere kijk op de tegenwoordig bijzonder populaire brassbandcultuur. Gelet op het muzikale materiaal is het niet verwonderlijk dat de energie primeert op de muzikale uitwerking, maar op een studio-cd durft zoiets al eens mis gaan. De thema’s worden doorgaans unisono gespeeld, gedragen door de baslijn van een sousafoon en drie lagen percussie.
Opener ‘Chaal Baby’ is meteen een van de minst aantrekkelijke tracks op de cd met oppervlakkige trompet- en percussiesolo’s, een mat geluid, het slagwerk dat bijna log klinkt en een eendimensionaal arrangement. Gelukkig wordt het daarna beter. In ‘Tunak Yunak Tun’, met de mooie, Indisch gekrulde melodie, slaat de motor van het slagwerk wel aan, mede dakzij het snellere tempo. Sterkhouders van de band blijken hier (en elders) sopraansaxofonist Arun Luthra die als solist wel goed op dreef is en sousafoonspeler John Altieri die de laagste regionen opvallend frivool en lichtvoetig kan laten klinken.
Nummers als het poppy ‘Punjabi Wedding Song’ en het aanstekelijke ‘Hey Jamalo’ zetten de tendens verder met net iets meer beweging in de blazers. In de funky mars ‘Arcana’ wordt de harmonisatie verder doorgevoerd, maar de meerwaarde hiervan gaat deels verloren door de zwakke balans tussen de verschillende partijen. Het is wachten op de collectieve improvisatie van ‘Mehndi Laga Ke Rakhna’ voor de band even echt de remmen losgooit: een ware verademing en meer van dit soort vrijpostigheid zou de muziek van de groep veel goed doen.
Dat neemt niet weg dat Red Baraat een aantrekkelijke sound heeft die erg toegankelijk blijft en niet in een concept gevangen zit. ‘Baraat to Nowhere’ klinkt als rasechte Bollywood James Bondmuziek, terwijl ‘Samaro Mantar’ plechtstatige koraalallures vertoont.
Deze editie van ‘Chaal Baby’ is een combinatie van de gelijknamige cd die de band eerder uitbracht met twee tracks van ‘Bootleg Bhangra’, een live album opgenomen bij het tweejarig bestaan van de band. Op deze laatste tracks komt de sterkte van Red Baraat pas echt naar voor. Wat in de studio met horten en stoten gaat, lukt live zonder enig probleem. ‘Baraat to Nowhere’ (hier aangevuld met generiekmuziek uit serie ‘Knight Rider’) en de snel ronddraaiende ritmiek van ‘Hey Jamalo’ laten horen dat de band er een is voor op het podium: aanstekelijk, opzwepend en zelfverzekerd.
