Wie dacht dat het Canadese label Constellation met vorige releases een permanente bocht richting ambachtelijker werk genomen had, zal zijn verwachtingen moeten bijstellen. Een groter contrast tussen de nieuwe cd van het duo Re: en de ervoor op Constellation verschenen cd's van Elizabeth Anka Vajagic en de Black Ox Orkestar is haast niet denkbaar: voor Re: geen singer-songwriterschap, noch volkse klezmer. Aden Evens en Constellation-oprichter Ian Ilavsky houden het liever abstract. Met veldopnames, elektronica en filters bouwen ze aan een klankenwereld vol post-industrieel zoemen, slepen, slenteren en ratelen. Dreungeluiden en pulsen nemen de honneurs van de beats waar terwijl vaag rinkelende geluiden en sinustonen melodietjes suggereren. Wie op zoek gaat naar herkenbare instrumenten moet zich tevreden stellen met gongachtige percussie in opener 'Golem' of een verloren gelopen piano in 'Pawk', een track waar ook dierengeluiden komen doorschemeren.
Het geweldige aan deze cd is dat ondanks deze niet meteen commercieel exploiteerbare grondstoffen de muziek toch van meet af aan aanspreekt. In al hun abstractie gaat er in de meeste geluiden een repeterend ritme schuil dat na verloop van tijd het gevoel van een basisriff oproept. De kapstok en de houvast die zo aangereikt wordt, is echter niet gratuit. Het lijkt haast alsof alle ritmische structuur toevallig ontstaat, waardoor 'Alms' buitengewoon natuurlijk gaat klinken. Daarenboven stellen Evens en Ilavsky zich niet tevreden met het gewoon stapelen van de verschillende bouwlagen. Door de onderlinge verschillen ontstaan er ritmische wrijvingen die nooit opzichtig complex worden, maar steeds een onderhuidse spanning genereren. Hier wordt extra mee gespeeld door de geluiden op, over en van elkaar te laten schuiven op een dusdanige manier dat ze toch nog alle tijd krijgen om hun plaats in te nemen en door te dringen bij de luisteraar.
Door deze uitgekiende structuren moet de muziek nooit overdonderend groots worden om indruk te maken en tot luisteren te dwingen. Daarvoor zijn de composities op zich sterk genoeg, waarbij het tussen concreet en totaal abstract zwevend klankbeeld de luisteraar nog eens extra uitdaagt. Want naast al het ondefinieerbare duiken er ook dagdagelijkse en dus meteen toewijsbare geluiden op. Vooral 'On Golden Pond' lijkt wel een wandeling door het eigen huishouden. Het gestapte en geklopte marsritme (dat later steeds weer dreigt te ontregelen) passeert langs een krakend grindpad, een piepende deur, rammelende tassen en naar het einde toe ook een spelletje tafeltennis en stromend water. Zo concreet als deze track is, zo onaards is 'Lasers, Tracers, Radar Drones', waarbij constant evoluerende hoge sinustonen de dienst uitmaken. Door verschillende lijntjes steeds door elkaar te laten lopen en de toonhoogte geleidelijk aan te laten zakken, verglijdt de muziek haast ongemerkt, net zoals de pulsen en het ruisen over gaat in gepruttel van een wat groffere korrel.
'Alms' is zeker één van de meest bevreemdende cd's uit de Constellation-cataloog, maar ook een beresterke. Ondoorgrondelijke en vaak niet traceerbare geluiden in composities die naam waardig: een straffe muzikant die dit klankbeeld met dezelfde impact naar een podium vertaald krijgt.
Meer over Re:
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
