Dat de mensen achter het label Kraak een sleutel hebben voor de schatkamer van de Belgische muziek is de laatste jaren al overvloedig bewezen. Waar andere labels doorgaans in dezelfde vijver blijven vissen, profileert Kraak zich telkens opnieuw. Daarbij blijft het muzikale niveau doorgaans zeer hoog en dat is met deze split-lp van de improvisatiebands Razen en Sheldon Siegel niet anders.
Razen is de meest kleurrijke van de twee en bestaat uit het kernduo Bart Reekmans en Brecht Ameel, dat hier uitgebreid wordt tot een kwartet. Het resultaat van deze schaalvergroting is een eigenzinnige kijk op wat gemakshalve als wereldmuziek gelabeld wordt. Het primitieve en bij momenten repetitieve geluid heeft weinig gemeen met rurale akkers of donkere wouden, maar klinkt als een grootstedelijke, archaïsch-hedendaagse improvisatiesessie. Tegen een achtergrond van drones, Afrikaanse percussiegrooves of rituele trompartijen fladderen improvisatorische melodieën van doedelzak, blokfluiten, de messcherpe shenai en de romige duduk, bijgestaan door snaarklanken van santoor en bouzouki.
Het fascinerende van de groep situeert zich niet alleen in de combinatie van volksinstrumenten uit de verschillende windstreken. Met de kronkelend discussiërende melodielijnen van ‘Richel’ of de groove van de Ethiopische woestijn-rhythm&blues van ‘Razend Zand’ weet Razen de rijkdom aan klankkleuren ook vorm te geven in melodie, ritme en gelaagdheid. De tracks krijgen daarbij elk een eigen verhaal en weten de spanning vast te houden. Het is net daarom bijzonder jammer dat opener ‘Rode Hond’ moet doodbloeden met een fade-out, net op het moment dat de energie begint los te komen.
Sheldon Siegel is in vergelijking met Razen een “conventionelere” improvisatieband die het niet zozeer moet hebben van eigenzinnige klankweelde, maar van het optimaal benutten van de beschikbare middelen. Zuiver improvisatorisch is het trio overigens sterker dan Razen: het aangroeien en uitdunnen, zonder explosieve climaxen of dominantie van een bepaalde muzikant klinkt organischer en getuigt van een indrukwekkende muzikaliteit.
In het vijfentwintig minuten lange ‘Drie Mannen Stappen Aan Boord van een Goederentrein’ blijft het geluid abstract, hoewel er af en toe duidelijke sporen van riff-formules opduiken, voornamelijk dankzij de inbreng van de cellist Gino Coomans. Zijn muzikale beheersing (en die van zijn collega’s) zorgt voor een verfijnde sound. Coomans wisselt moeiteloos tussen half strijken, hinniken en middeleeuwse tweestemmigheid met een pedaalnoot waarboven een melodie zich voorzichtig ontplooit. Saxofonist Gerard Herman beweegt heel soepel door het domein tussen janken en melodisch spelen en drummer Erik Heestermans past zich naadloos in en lijmt zijn collega’s aan elkaar.
Buiten de akoestische instrumenten is vooral de rol van de tapes hoorbaar. Door het gebruik van de fast forward toets gaan klanken uitschuiven en worden ze verbogen. Deze duidelijk esthetisch opgevatte manipulaties sluiten perfect aan bij de fraaie, steeds veranderende klankcombinaties die Sheldon Siegel weet neer te leggen.
Door de eigen benadering is deze split-lp van Razen en Sheldon Siegel een gevarieerd en muzikaal hoogstaand improvisatiealbum geworden. Zelfs zo knap dat het jammer is dat de release wel op vinyl, maar niet als cd verschijnt. Gelukkig is Razen / Sheldon Siegel ook als download verkrijgbaar, want muziek van dit niveau verdient maximale verspreiding.
Meer over Razen / Sheldon Siegel
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
