Ray Brown is vooral bekend als legendarische bassist in het al even legendarische trio van pianist Oscar Peterson. Brown is, tot menig jazzliefhebbers spijt, vorig jaar overleden, maar zijn muziek blijft gelukkig nog in ons midden. Dit hebben we voor een groot stuk te danken aan Verve, dat de laatste jaren voor enkele uitstekende geremasterde uitgaves van hét trio zorgde. Met de opname 'Jazz Cello' wordt een ander aspect van Ray Browns talent belicht. Wat slechts weinigen weten, is dat deze contrabassist er tijdens de grote bloeiperiode van Petersons trio een tweede liefde op nahield. Zoals de titel van deze plaat al doet vernoemen, was dat de cello. Het instrument behoorde anno 1960, en eigenlijk tot op de dag van vandaag, niet tot het conventionele jazzinstrumentarium, al waren er al wel enkele opmerkelijke jazzcello-virtuozen, waaronder Oscar Pettiford. Het was deze man die aan de wieg stond van Ray Browns experimenten met de cello. Deze experimenten leidden zelfs tot een nieuw soort cello, met een bredere toets en een handiger stemsysteem meer verwant met de contrabas. Het instrument zorgde voor een nieuw geluid, dat te horen is op 'Jazz Cello'.
Op de plaat staan tien oerstandards, een bewuste keuze. "Aangezien we 'een nieuw geluid' introduceerden, vonden we dat op z'n minst de nummers bekend in de oren moesten klinken." Het valt onmiddellijk op dat dat nieuw geluid sterk doet denken aan dat van een diepe gitaarklank. Ondersteund door een tienkoppige groep met trompet, trombone, hoorn, saxen, piano, bas en drums, worden alle spots op de cello gericht. De meeste nummers worden medium gespeeld, een tempo dat zich uitstekend leent voor het relaxe swingende bigbandwerk. Een mooi voorbeeld is 'That Old Feeling'. Ray Brown neemt de thema's voor zijn rekening en spreidt ook zijn improvisatietalent ruim tentoon. De band heeft vaak een kleurende functie met smaakvolle backgrounds en zelfs de 'verplichte' 'James Bond-toets' in 'Ain't Misbehavin''. Russ Garcia tekende voor deze mooie arrangementen. Hoewel er veel cellosolo's zijn, bevat deze opname ook aardig wat andere soli. Vooral de trompetsolo's van Don Fagerquist en de talrijke saxsolo's, zoals bijvoorbeeld op 'Tangerine', springen hierbij in het oor. Gaat het nu om een vaakgespeelde ballad, zoals 'But Beautiful' of om één van de oudste nummers die je je kan inbeelden, 'Rock-a-Bye Your Baby', steeds opnieuw krijgen de nummers op 'Jazz Cello' nieuw leven ingeblazen. Ook nu nog, meer dan veertig jaar na de opnames, klinkt dit unieke experiment fris in de oren. Op de hoes poseert Ray Brown glimlachend en broederlijk naast zijn cello én zijn contrabas. Een bewijs dat hij toen niet kiezen kon tussen zijn twee grote liefdes... En hij hoefde natuurlijk niet te kiezen. Bedankt, Ray.
Meer over Ray Brown
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
