Rare Moods is het jongste project van Manu Boubli en Liam Farell, twee ronkende namen uit het Franse fusion-wereldje. Boubli staat sinds enkele jaren aan het hoofd van het gerespecteerde Comet-label, maar maakte eind jaren '90 vooral naam als dj op de legendarische acid-jazzavonden in de Parijse club Cithea. Farell (aka Doctor L) is dan weer bekend van zijn (producers)werk voor de Parijse radiozender Radio Nova en undergroundmuzikanten als Tony Allen, Stomy Bugsy en Bumcello. In de zomer van 2003 besloten beide vrienden het Rare Moods-project op te starten, hetgeen resulteerde in de felbejubelde EP 'Silk'. Sinds kort ligt er ook een volwaardige album in de winkelrekken.
Dat zowel Boubli als Farell verwoede vinylverzamelaars zijn, blijkt duidelijk uit het soort muziek dat ze maken. Op basis van losse geluidsfragmenten - gesampled of zelf geregistreerd - trachten ze gaandeweg nieuwe composities en sferen te creëren. Net als hun stichtend voorbeeld Dj Shadow, trachten beide heren daarbij het evenwicht te vinden tussen het toegangelijke en het experimentele. Zo zijn er op de plaat zowel opzwepende, redelijk dansbare dingen, alsook meer melancholische downtempo tracks te vinden. De belangrijkste muzikale bouwstenen, d.w.z. de beats, de riffs en de riedels, zijn echter steevast sfeervolle samples uit films en hiphop-, jazz- en bluesklassiekers. Nummers als 'Peace In Da Neigborhood' en 'Oil On Fire' zijn voorbeelden van de eerste categorie: redelijk eenvoudige, hypnotische dansplaten met een vrolijk karakter. De speelse jazz- en latin-invloeden doen al gauw denken aan het werk van St.Germain, maar dan net iets scherper uitgevoerd. Het merendeel van het Rare Moods-werk is evenwel veel trager van tempo. Met een combinatie van haperende hiphop- en funkbreaks, jazzy samples en hoorspelachtige intermezzo's roepen tracks als 'Numbers', 'A Cape of Good Hope' en 'A Bad Trip' een doordringend zware en groezelige sfeer op. Ook wanneer bevriende vocalisten als Dom Farkas en Silky Spearman hun ding mogen doen voor de microfoon ontsnappen de songs niet aan deze, soms ronduit sinistere, behandeling. Hier en daar gaat het duo meer de hiphoptoer op. 'Speaking For Myself' is hiervan een voorbeeld. Een lijzige beat, enkele schaarse percussieëlementen en een dozijn krakende samples vormen samen een bijna vloeibaar klanktapijt waarover nu en dan enkele raps voorbijdobberen. 'Sun City' is gebaseerd op hetzelfde principe, maar gooit het op zijn beurt over een Prince-achtig zwoele, funky boeg. Zowat elk nummer op 'Peace In Da Neighborhood' kan op deze manier heel alleen zijn mannetje staan, maar door de doorgedreven 'vintagesfeer' die overal vanaf straalt, kan men zich niet van de indruk ontdoen dat deze langspeler vooral opgevat moet worden als één lange trip. Ga op deze plaat dus niet op zoek naar 'hits', maar laat je gewillig meevoeren en verrassen.
De muziek van Rare Moods - de naam spreekt overigens boekdelen - valt dan ook het best te omschrijven als 'sonisch knip- en plakwerk voor gevorderden'. Mensen die met plezier terugdenken aan de hoogdagen van het revolutionaire Mowaxlabel, zullen bij deze plaat ongetwijfeld opnieuw hun hart kunnen ophalen. Dit is namelijk fusion-triphop 'pur sang'. Experimenteel en toch weer niet. Donker en tegelijk een zeer positieve boodschap verkondigend. Raar, met andere woorden.
Meer over Rare Moods
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
