Twee constanten in het oeuvre van de Engelse, vroeg twintigste-eeuwse componist Ralph Vaughan-Williams zijn koormuziek en de thematiek van het kerstverhaal, twee thema's die hij dan ook veelvuldig met elkaar combineerde. De twee werken, de bekende 'Fantasia on Christmas Carols uit 1912 en de cantate 'Hodie' uit 1954 op deze nieuwe Naxos-uitgave liggen meer dan veertig jaar uit elkaar maar zijn beiden erg representatief voor de laat-romantische stijl van Vaughan-Williams.
Terwijl de 'Fantasia' een nogal vrije bewerking van traditioneel Engelse kerstliederen is, voor koor, orkest en baritonsolo, volgt 'Hodie' (Latijn voor 'deze dag') een verhaallijn die dieper is uitgewerkt, beginnend met een beschrijving van de kerstnacht en eindigend met het bezoek van de drie koningen. Dirigent Hilary Davan Wetton houdt een vrolijke cadans in de koorgedeeltes en dit helpt om 'Hodie' een feestelijk karakter mee te geven. De onbezorgde, geëngageerde klank van het openingskoor zou niet misstaan in de soundtrack van een (oudere) disneyfilm. Aan atonaliteit waagt Vaughan-Williams zich nooit maar in 'Hodie' doet de muziek soms, met zijn bitonaliteit en modale passages onmiskenbaar modern aan. In die zin volgt Vaughan-Williams dezelfde houding die zijn wat jongere tijdgenoot Benjamin Britten in zijn opera's aannam tegenover modernisme. Enkele puur orkestrale passages komen op deze cd goed tot hun recht, bijvoorbeeld de 'March of the Three Kings', met hun sarcastische, snijdende fanfares in de koperblazers. Alleen het einde van de cantate klinkt niet echt jubelend. Toegegeven: de heldere trompetten, het klokkenspel en de buisklokken zetten allemaal de juiste toon voor kerstmis maar de inspiratie blijft wat statisch en al te vaak blijft de muziek wat hangen. Noch tenor Peter Hoarse, noch sopraan Janice Watson zorgen voor een erg beklijvende uitvoering van Vaughan-Williams' muziek. Mooie kantjes aan de tenorhymne 'Bright portals of the Sky' worden bijvoorbeeld overschaduwd door Hoarses ongecontroleerde melismen, die wat geforceerd overkomen.
De introductie, mysterieus op cellosolo en de mooie stem van bariton Stephan Godd, verstaanbaar ook in de diepte (al schuwt hij een vrij wijde vibrato niet) maken de 'Fantasia on Christmas Carols' dan weer onmiddellijk aantrekkelijk. Het koor begeleidt de solist door zachtjes mee te neuriën (zoals Puccini dat al eerder had gedaan in 'Madama Butterfly'). Jammer genoeg klinkt de Guildford Choral Society niet altijd even egaal. Met name bij de sopranen klinken sommige stemmen wat al te scherp door.
Het kinderkoor bezit een mooie uitspraak en een goede plaatsing van haar medeklinkers, wat voor een verstaanbare lezing van deze muziek zorgt maar het ontbreekt de jonge zangers wat aan inlevingsvermogen in de muziek. De verhalende gedeelten van het kerstverhaal, die het kinderkoor voor zijn rekening neemt, komen dan ook wat vlak en weinig geïnspireerd over. De combinatie van hun kwetsbare stemmen met een verrassend zachte orgelklank is echter meer dan de moeite waard. Een gemende beoordeling van deze in se mooie muziek dus. Mooie momenten halen het niet altijd van de gebreken van sommige uitvoerders.
Meer over Ralph Vaughan-Williams
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
