Raise Hell begon zijn carrière met een splijtend black metalalbum getiteld 'Holy Targets'. Op basis van die schijf beloofde deze band veel goeds te brengen in de toekomst. Het draaide enigszins anders uit: na hun sterke debuut verwaterde de muziek van Raise Hell snel tot een slap thrashafkooksel waarbij de heren verscheidene mislukte pogingen ondernamen om iets moderns in hun muziek te stoppen. 'City of the Damned' is opnieuw een stap in de goeie richting, maar Raise Hell is er nog steeds niet in geslaagd een goed album klaar te stomen.
Het beste aan deze schijf is dat Raise Hell op een paar zeldzame momenten lichtjes refereert aan Sadus: vooral de wat vreemde songstructuren of de neiging om compleet geschifte piepjes en loopjes binnen een song te plaatsen geven hier aanleiding toe. Ook zanggewijs schuift de groep in de richting van Sadus, met een wat hese en hoge schreeuw die telkens op het punt staat uit te barsten maar dat jammer genoeg steeds net niet doet. Tot daar helaas het goede nieuws. Wie even de tijd neemt om 'City of the Damned' onder de loep te nemen, zal snel horen dat Raise Hell nergens spannende nummers weet te schrijven. Vernieuwend hoeven ze geenszins te zijn, maar het was vermoedelijk ook nooit de bedoeling om een saai album te fabriceren en dat is helaas wel gebeurd. Geen enkel nummer steekt boven de grijze middenmoot uit en de verwrongen, eentonige zang steekt na vier songs behoorlijk tegen. Het meest bizarre van dit alles is dat Raise Hell blijkbaar bijzonder hard zijn best doet om met iets geslaagds op de proppen te komen en altijd strandt in het zicht van de haven.
Was het debuut dan toch een uitschieter? Het antwoord op die vraag ligt nog open, want wie weet wat Raise Hell in de toekomst nog uit de mouwen schudt. De band moet zich echter dringend bezinnen of langer schaven aan hun nummers, want nu schieten ze op elk vlak tekort.
Meer over Raise Hell
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
