Rain wordt bestempeld als het best bewaarde geheim van de Italiaanse hardrockscène. Dat moet wel, aangezien de band dertig jaar bestaat en er quasi niemand ooit van heeft gehoord. De titel staat dan ook symbool voor de dienstjaren van deze act, en geeft in alle opzichten clichématige hardrock die geen enkele pot breekt, zelfs niet krast.
Het grootste voordeel aan Rain is dat de zanger tenminste niet beschikt over een verschrikkelijk accent, een euvel waar Italiaanse bands wel vaker mee te kampen hebben. In dit geval is zijn uitspraak erg acceptabel en eerlijk is eerlijk: hij zingt nog geeneens zo slecht.
Waarom is 'XXX' dan een dampend hoopje op de wereld van de muziek? Omdat dit soort muziek niet enkel een miljoen maal eerder werd gebracht, maar tevens een miljoen maal beter. Rain voegt niet alleen niets nieuws toe aan een genre dat eigenlijk al bijna dertig jaar is doodgebloed (op een paar gevestigde namen na), ze doen dat ook nog eens op een bijzonder ongeïnspireerde manier, waardoor het een absoluut raadsel is waarom iemand dit plaatje in huis zou halen.
De herkauwde riffs uit de jaren tachtig zijn volop aanwezig, evenals de bluesgeoriënteerde solo's. Alweer: in wezen kan dat best werken, maar Rain slaagt er niet in om ook maar een nanoseconde de aandacht vast te houden en werkt na een half nummer vreselijk op de zenuwen. Daarbij komen ook nog eens afgrijselijke titels als 'Born to Kill', 'Fight for the Power', 'Only for the Rain Crew' en topper 'Rain Are Us' en het feest is compleet. Enkel een band als Manowar komt weg met zo'n titels, en dat is vooral omdat die zich volop bewust zijn van hun buitensporig camp-gehalte.
Rain mag gerust nog eens dertig jaar in de anonimiteit blijven rondzwerven. Het is om te beginnen al zeer de vraag waarom ze überhaupt ooit daaruit opgevist werden om dit onding op de wereld los te laten. Middelmatiger, gezichtslozer, fletser rock zal er dit decennium waarschijnlijk niet uitkomen, en dat is nog bijzonder braaf uitgedrukt.
