Ben Cooper heeft tegenwoordig de wind in de zeilen. Vorig jaar nog leende hij met zijn indiepopgroep Electric President een nummer aan de soundtrack van de Amerikaanse dramareeks 'The OC'. En inmiddels is Cooper ook met zijn soloproject Radical Face aan zijn derde geesteskind toe. Voor 'Ghost' daalde deze multi-instrumentalist af in de wondere wereld van spoken. Resultaat is een intieme, zachtaardige plaat die liefkozend de oren streelt.
Muzikaal past Radical Face in het immer uitbreidende vakje van indiepop. Er blijft voldoende ruimte voor experimenten en de muziek wordt gaandeweg gezapig aangevuld met snuifjes folk en tedere electronica. Cooper speelt alles zelf, van piano, accordeon tot zelfs banjo en nam het geheel naar goede traditie rauw en lo-fi op. Het album opent meteen met een sublieme wegdromer. 'Asleep On a Train' schuift een zacht, pittoresk pianospel naar voren en laat het nummer dan wegdrijven op golven van trage accordeonakkoorden en een zacht, warm geneurie. Met opvolger 'Welcome Home' brengt Cooper iets meer tempo. Op de achtergrond zijn belletjes hoorbaar die door de wind stil luiden. Voor de rest kabbelt dit nummer voort op een simpele akoestische gitaarriff en intieme zangpartij. Het ritme wordt aangegeven door iets wat lijkt op een mengeling van handengeklap en voetengetrappel. De climax ligt bij het refrein, dat tegelijkertijd een zachte piano introduceert. Alle elementen lijken subtiel en voorzichtig aangebracht. Geen enkel instrument domineert, integendeel. Soms is het zelfs goed luisteren om die verborgen piano of banjo op de achtergrond goed te horen. Het lijkt Cooper haast geen moeite om de luisteraar in een trance te houden. 'Let The River In' zet echoënde schreeuwen van spelende kinderen op een trage, melancholische piano. Hierdoor krijgt alles een filmisch karakter. Maar het hoeft niet altijd stil en ingetogen te zijn om de dromelige sfeer te kunnen bewaren. 'Let The River In' goed af en toe al wel een gooi naar een meer bombastische, multi-instrumentele climax en deze zullen tijdens het album vaak prominenter naar voren geschoven worden. Hoewel hij is heel af en toe liet bijstaan door een gastmuzikant, blijft het wonderbaarlijk hoe Cooper de composities op zijn eentje in elkaar liet passen.
Met 'Ghost' heeft Radical Face een fragiel, intimistisch pareltje afgeleverd. Het album onderscheidt zich alleen al thematisch van duizenden andere releases. Geen liefdesverklaringen, gebroken harten of onbereikbare vrouwen voor Ben Cooper, wel een ode aan spoken en mystieke vervallen huizen met krakende houten vloeren. De sfeer wordt muzikaal perfect weergegeven en zal ook geen moment verdwijnen. Kortom: dit plaatje is de ideale soundtrack voor een avondje wegdromen.
Meer over Radical Face
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
