Met 'Juxtaposition' is het Weense Radian toe aan zijn tweede cd op het label Thrill Jockey. Net als op 'Rec.Extern' uit 2002 slaagt het trio er in om computer, elektronica, synthesizer, drum, vibrafoon, marimba, elektrische gitaar en bas met elkaar te vermengen tot een prachtig uitgekristalliseerd geheel waarbij het onderscheid tussen de verschillende componenten vervaagt. Om dit wonderlijke effect te bekomen is de band niet over één nacht ijs gegaan. De "klassieke" instrumenten werden opgenomen, bewerkt en terug geconfronteerd met live gespeelde partijen. In een laatste stap werden met behulp van producer John McEntire (o.a. Tortoise) bas en drum ingevoegd met 'Juxtaposition' (wat zoveel betekent als meerdere zaken naast elkaar geplaatst) als resultaat.
De muziek is repetitief, maar blijft inventief. Het knisperende, uitgepuurde ritme staat centraal in de vaak gelaagde, gestapelde structuren. Abstract zoemen, slijpen, glijden, kraken, knetteren, ruisen, razen en klikken, doen de muziek bruisen en suggereren zo ontzettend veel dat melodie overbodig wordt. Ondanks het ontbreken van deze anders zo noodzakelijke melodieën klinkt 'Juxtapostion' merkelijk meer poppy dan zijn voorganger. De geluiden waarmee Radian hier en nu in de weer is, leveren meer duidelijke ritmische figuren dan de eerder vrij zwevende elektronica van voordien. Meteen aan beats gaan denken is hierbij echter een halte te ver. Drummer Martin Brandlmayr speelt immers echt mee en rijdt zich niet vast in grooves. Samen met de andere aan de gang zijnde ritmische patronen vormt de drumpartij zo een subtiele geluidsstructuur, verfijnd ingewikkeld en fris tintelend tegelijk, alsof de klank een extra dimensie krijgt.
Wat naast de zacht denderende ritmische drive het geheel nog toegankelijker maakt, zijn de referenties aan klassieke songs. De luisteraar wordt een houvast gegund, ook wanneer de tracks vlot van de ene sound in de andere glijden. Zo wordt 'Transistor' in een echt strofe-refrein structuur gegoten en klinkt 'Helix' als een slepende lo-fi ballad. Weliswaar in een digitale versie, maar de schijn van melodie en harmonie doen hier zodanig hun werk, dat de suggestie machtiger wordt dan het echt aanwezig zijn. Met een track als 'Ontario' maakt Radian dan weer duidelijk dat er (nog steeds) plaats is voor abstracte, meer zuiver op geluid gerichte soundscape-achtige tracks.
De ritmische duidelijkheid en de vlot binnenglijdende, maar muzikaal meesterlijk uitgewerkte nummers, maaken van 'Juxtaposition' nog niet meteen een "feestplaat", maar wie zijn elektro-akoestiek fijn besnaard wil, kan deze cd als een must beschouwen.
Meer over Radian
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
