Wanneer men naar 'The Fallen Leaf Pages' luistert, zal men allesbehalve vermoeden dat The Radar Brothers uit Los Angeles, California komen. De glitter en de glamour van de stad uit California is zoek op dit album. De cd klinkt heel dromerig, melancholisch en lichtjes vrolijk Eerder doet het de luisteraar wegdromen naar een wei in de Amerikaanse Mid-West waar de koeien rustig staan de grazen onder een blauwe hemel met schaapwolkjes. 'The Fallen Leaf Pages' straalt melodieuze rust uit.
The Radar Brothers brengen heel dromerige muziek met tokkelende gitaren, pianomelodietjes en zacht 'woehoew'- en 'lalala'-gezang. Een van de meest dromerige tracks is 'The River Shade'. Het nummer opent met een gezapige drum waar een rustig tokkelende gitaar bijkomt. De zangpartij ontaardt na een tijdje in een zweverig 'woehoew' waardoor je als luisteraar spontaan begint weg te dromen. Even lijkt het nummer te exploderen en meer richting rock te gaan, maar een rustige gitaarsolo steekt daar een stokje voor. En zo is het in de meeste van de nummers op 'The Fallen Leaf Pages'. The Radar Brothers laten hun mooie, dromerige melodieën nooit escaleren tot een ruige, drammerige sound zoals dEUS dat doet. Maar dat is geen minpunt. De kracht van dit album zit hem net in de spanning tussen droom en harde werkelijkheid.
Ook in hun teksten gebruiken de broertjes Radar dit spanningsveld. De teksten zijn vaak van een hardheid die contrasteert met de zeemzoeterige melodieën. In bijvoorbeeld 'Is That Blood' wordt met dromerige stem gezongen with a smile / we will forget the ones we kill. En ook in 'Show Yourself' verraden de teksten donkere gevoelens. Het nummer begint nochtans met een loom pianodeuntje, maar de eerste It's nice to see / a knife in your back geeft het dromerige een wrange bijsmaak. Maar de teksten zijn in deze track niet het enige wat de droom komt verstoren. Een elektrische gitaar komt zich moeien in het nummer: eerst nog subtiel, met veel distortion, nadien prominenter. Ook in de track 'Like an Ant Floating in Milk' wordt er met elektrische gitaar gespeeld om het idyllische plaatje te verstoren.
Door het gebruik van elektrische gitaar en rauwe teksten zorgen The Radar Bros er voor dat hun nummers nooit vervallen in zeemzoeterige kitsch. En dat kan alleen maar toegejuicht worden. Door de pianodeuntjes, de 'woehoew's' en de badinerende zanglijn wordt de deur naar de kitsch wel constant opengezet. Maar het is door subtiliteiten dat het trio uit California er voor zorgt dat hun nummers wel melig klinken, maar nooit als kitsch. En dan kan je alleen maar besluiten dat het goedgemaakte songs zijn waar met veel zorg voor melodie en tekst is aan gewerkt.
Meer over Radar Bros.
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
