Rachel Sermanni is afkomstig uit het Schotse Carrbridge en dat is hier en daar best wel te horen. Haar daarom wegzetten als een folk- of zelfs maar een folkpopzangeres, dat is toch een rustiek bruggetje te ver. Echt veel folkinvloeden dringen er in elk geval niet door in haar muziek. Ook niet in haar stem die niet het frêle van Joanna Newsome heeft, noch het donkere van Nina Nastasia, maar ergens op het kruispunt van die twee zweeft, waar ook de vocale zijstraten van Emiliana Torrini op uitkomen. Met een pure gaafheid die soms aan het naïeve grenst, bezit Sermanni in elk geval wel een knap hoog register waar ze echter zuinig mee omspringt. Het gaat haar duidelijk om de romantische songs en de poëtische teksten en op beide terreinen schuwt ze de grote gebaren en woorden.
Sermanni zoekt het op haar eerste album niet te ver. De nummers worden gedacht vanuit de getokkelde gitaar en verder aangekleed met de zachte kleuren van piano en strijkers, niet in dikke tapijten, maar in kleine ensembles. Ook qua songschrijven blijft haar muziek natuurlijk, hoewel ze niet blijft steken in het meest voor de hand liggende. Geregeld last ze een onverwachte melodische of ritmische wending in die nooit voor een drastische breuk zorgt, maar het nummer wel net een andere kant opstuurt dan aanvankelijk uitgestippeld leek. Bovendien zorgen de evoluerende arrangementen voor een vervaging van de klassieke songstructuur, waardoor de nummers soms meer klinken als doorgecomponeerde stukjes.
Een mooi voorbeeld daarvan is ‘Sea Oh See’. De ingehouden dramatiek van eeuwenoude vertelling wordt mooi geschetst met dissonante strijkers en woordenloze koorzang, als geesten van lang overleden familieleden. Een plotse muzikale opklaring doet de mysterieuze sfeer vervliegen, zonder het nummer de nek om te wringen.
Ook elders kiest Sermanni vaak voor mistige (de strijkers in ‘The Fog’), sprookjesachtige (‘Black Current’) of dromerige sferen. In ‘Sleep’ mag zelfs een duistere, bijna bittere ondertoon rondwaren, maar gitzwart wordt het nooit. In het afsluitende ‘To a Fox’ lijkt ze zelfs elegant van de luisteraar weg te huppelen.
Echt zonnig klinkt ‘Under Mountains’ niet, maar de zachte melancholie en de gezonde zoetheid van de composities en de arrangementen maken de plaat tot een meer dan sympathieke release.
