Rachael Yamagata is de complexe naam voor een dame die toegankelijke pop maakt, maar hoegenaamd geen broekje is. In 2003 kwam het solodebuut van de in Arlington, Virginia (VS) geboren artieste uit – een EP – en nadien volgden twee volwaardige albums. Haar liedjes belandden meermaals op soundtracks van films en waren te horen in tv-series, ondermeer in Grey’s Anatomy. Daarnaast was ze tevens in een ondersteunende rol te horen bij artiesten als Ryan Adams en Bright Eyes.
Voor haar derde langspeler ‘Chesapeake’ wou Rachael niets aan het toeval overlaten: ze huurde producer John Alagia in, een knoppendraaier die eerder zijn brood verdiende door samenwerkingen met onder andere Dave Matthews Band, Jason Mraz en Liz Phair. Deze namen indachtig zal het dan ook niet verbazen dat dit album floreert in hapklare luisterpop. Waar nodig wordt dit bovendien bijgekleurd met afwisselend rock (‘You Won’t Let Me’ mét een vleugje theatraliteit én Rod Stewart!!), country (‘The Way It Seems To Go’) en jazz (het met mooie pianotoetsen afgewerkte ‘Stick Around’), zodat in gedachten chanteuses als Norah Jones en Fiona Apple statig langs marcheren.
Mede door de vermenging van deze vrij sterk voor de hand liggende stijlen en door het makkelijk verteerbare karakter van de muziek, lijkt Rachael Yamagata op Chasepeake vooral op veilig te spelen. Daardoor blijft het album wat verstoken van spanning en gaat het na enkele nummers onvermijdelijk vervelen. Iets wat wel jammer is, want met nummers als ‘Miles On A Car’ (alweer die echo van Rod Stewart…) en het pijnlijk breekbare ‘Full On’ bewijst ze een begenadigd liedjessmid te zijn en bovendien laat ze horen over een uitstekende stem te beschikken.
Jammer dus dat Yamagata op Chesapeake voor de makkelijke, vlakke weg koos. Wat bochten en af en toe een steile helling had voor de noodzakelijke spanningsboog kunnen zorgen…
