Er zal nog flink wat inkt vloeien over deze plaat. De situatie bij instituut Queensrÿche is immers niet van de makkelijkste op dit moment: zanger Geoff Tate is vertrokken maar heeft wel zijn eigen versie van deze groep opgezet en dit album is quasi de volledige groep met een nieuwe zanger. Het gerecht zal er een flinke kluif aan hebben, maar uiteindelijk is het de muziek die telt en wat dat betreft is dit titelloze album een van de beste die de band in ruwweg de laatste tien-vijftien jaar heeft uitgebracht.
Het lijkt een lastige taak om Geoff Tate te vervangen, want de man was immers sinds dag één de herkenbare stem van de groep, maar met Todd LaTorre heeft de groep een meer dan waardige vervanger gevonden. Toegegeven, de man klinkt soms in het verlengde van Tate, maar dan met meer ballen in zijn stem en iets meer variatie. Dat stevige karakter heeft zich overigens doorgezet in de muziek, want Queensrÿche klinkt terug bevlogen en misschien zelfs een beetje kwaad. Het progressieve karakter van het geheel is gelukkig nergens verloren gegaan en dankzij de opvallende en intricate drumpatronen van drumbeest Scott Rockenfield beschikt de groep over een heerlijk voortstuwende polsslag.
Tracks als 'Vindication' of 'Where Dreams Go To Die' zijn vrij potig en al zijn de dagen van het eerste album al lang voorbij, het lijkt alsof de bandleden eens rustig door hun erg uitgebreide discografie zijn gegaan en de betere elementen van alle albums op een rijtje hebben gezet. Daardoor is de schijf erg afwisselend maar toch consequent herkenbaar, iets waar ze zeker en vast hulde voor verdienen. Het enige jammere is dat het album hoop en al vijfendertig minuten duurt, wat toch niet bepaald lang is. Misschien zat er wat meer in, want nu is het wel zo dat een paar nummers iets te snel afgerond worden.
Queensrÿche heeft het heilige vuur teruggevonden en dat kan louter toegejuicht worden. Dit titelloze album is een nieuwe, frisse start van een groep die altijd meer erkenning had mogen krijgen dan ze ooit deden. Progressief, melodieus, occasioneel potig maar altijd met veel aandacht voor pakkende songs: dit album in een notendop.
