In september 1998 bracht een toen nog weinig bekende band hun naamloze debuut uit. De plaat (en dus de band) had oorspronkelijk Gamma Ray geheten, maar nadat een Duitse power metal formatie met dezelfde naam dreigde met een rechtszaak, werd Queens Of The Stone Age geboren. Queens, niet Kings. Hoewel het album kritisch erg goed werd ontvangen brak het commercieel gezien geen potten. Vandaag de dag is het dan ook een waar collectors item geworden. Nu de wereld uitgebreid heeft kennis gemaakt met pareltjes als 'Songs For The Deaf' en 'Lullabies To Paralyze' is de tijd rijp voor een re-release. Het kan ook zijn dat Josh Homme en co. momenteel wat verlegen zitten om nieuw materiaal en graag wat geld willen verdienen met een uitstekende plaat die hen toen geen cent opbracht. Wat de reden ook moge zijn, niemand zal er erg om malen want 'Queens Of The Stone Age' is nog steeds een fijn stukje rockmuziek.
Aan het geluid is niet zo veel gesleuteld. Geen blitse productie met extra vette bassen of een dieper geluid, de groezelige stonerrock blijft quasi onveranderd. Zelf zullen ze de term stoner niet graag in de mond nemen en prefereren ze omschrijvingen als robot rock, maar een kat kan in dit geval gewoon een kat worden genoemd. Na het vertrek van Nick Oliveri gingen de nummers van de Queens wat meer de dromerige, experimentele kant op, maar op deze plaat doet de enorme groove van Oliveri's bas nog volop zijn werk. Het geeft de nummers een repetitieve, haast mechanisch dreunende klank. Dan toch robots? 'Regular John', 'Avon', 'If Only', allen klinken ze na meer dan tien jaar nog steeds even fris.
Dan toch een geheel overbodige release voor de fans van het eerste uur die deze plaat al in hun kast hadden staan? Niet volledig, want de wetten van de platenmaatschappijen dicteren uiteraard dat er een paar nieuwe tracks op een heruitgave moeten staan om te zorgen dat ook de die hards de plaat kopen. Platte commerce even terzijde, de nummers zijn wel stuk voor stuk pareltjes. 'The Bronze' volgt het oude stramien, met een dreunende repetitieve riff waar messcherpe gitaarlijnen over worden getrokken. Rechttoe rechtaan dus, en twee nummers later is het weer van dat. 'Mexicanola' zet in met een loodzware bas en dreunt vervolgens verder als een stampende machine. De schelle vocalen van Josh Homme maken het tot een onmiskenbare Queens... song die perfect past in het geheel. Een heruitgave kan altijd bestempeld worden als makkelijk geldgewin, maar in dit geval is dat bijkomstig. Al diegenen die deze plaat nog niet in huis hebben doen er goed aan ze nu wel aan te schaffen, het verhaal van de ezel en de steen.
