‘Lounge Lizards’ is de vierde release van Michael Polizze’s Pruling Hiss (de split-ep ‘Walking Down the Street’ even niet meegeteld), een aardig resultaat in de wetenschap dat het debuut van de band pas in 2009 verscheen. Polizze heeft geen nood aan gesofisticeerde opnameapparatuur of ideeën: een eenvoudige viersporenrecorder en enkele rammelende songs zijn voldoende om stoom af te laten.
Grote muzikale originaliteit moet van Purling Hiss dan ook niet verwacht worden, wel een overtuigend spel met clichés. De dienst wordt immers uitgemaakt door oerklassieke songstructuren, dito akkoordenreeksen en riffs, terwijl de jankerige gitaarlijnen van het soort zijn dat in de smaak valt bij mannen op middelbare leeftijd die – wanneer de overige gezinsleden van huis zijn – al eens met een tennisracket voor de spiegel durven plaats nemen.
Al deze standaard rockingrediënten worden in een lo-fi waas gelijk getrokken. Bas en drums worden even belangrijk als de zang en de gitaarlijnen, waardoor de klassieke rolverdeling binnen het geluid omver gegooid wordt. Het resultaat is een hechte en compacte sound als van een verloren sessie van de Velvet Underground en de Rolling Stones opgenomen in een kartonnen doos.
Deze psychedelische en bevreemdende klank maakt de muzikale gemeenplaatsen plots erg leuk om horen: van het wijdbeens rockende ‘Midnight Man’ en het traag dreunende ‘Voices’ over de punky energie van ‘Been Teased’ tot het uptempo gedram van ‘The Hoodoo’, inclusief enkele kleine tempoverschuivingen.
Het buitenbeentje van deze ep is ‘City Special’, een trager nummer dat meer ruimte laat voor noise en zo in een benevelde hippiebandjamsfeer terecht komt waarbij de woordenloze vocalen helemaal wegzakken in het dissonate, stofzuigerzuivere klankdecor. De prijs voor de meest fancy productie is op dat moment verder weg dan ooit, maar als muzikale no nonsense werkt het als de pest.
