Met een groepsnaam die verwijst naar Kants 'Kritik der reinen Vernunft' en een spuuglelijke hoes maakt het Londense Pure Reason Revolution niet meteen een goede eerste indruk. Bovendien is hun debuutalbum 'The Dark Third' al meteen een conceptalbum. Tekst en muziek zijn daarbij geïnspireerd door het 'donkere derde' van het mensenleven, waarin er geslapen en vooral gedroomd wordt. Maar zoals bij de meeste proggroepen zijn ook de klassieken en sciencefiction als inspiratiebron nooit veraf.
De muziek op 'The Dark Third' is solide en uitgebalanceerd zonder daarvoor terug te moeten vallen op de klassieke strofe-refreinstructuren. Bij het eerste nummer, het instrumentale 'Aeropause', liggen de vergelijkingen met Pink Floyd voor de hand: drones onderstuenen een luchtige drum, terwijl een slidegitaar daarboven het hoogste woord voert. 'Goshen's Remains' sluit daar naadloos op aan, maar laat algauw het eigen gezicht van Pure Reason Revolution zien. Daarbij valt vooral de uitgebreide meerstemmigheid op – momenten waarop maar één stem klinkt zijn uitzonderingen – die gedragen wordt door warme distortiongitaren en een weefsel van vioollijnen. Meestal bepaalt de tekst het metrum, maar dat leidt niet noodzakelijk tot een overvloed aan maat- en tempowisselingen. Elektronica wordt soms met mate gebruikt en op andere momenten als een dikke saus over alles heen gegoten. In het twaalf minuten durende 'The Bright Ambasssadors of Morning' resulteert dat in exotische kleuringen bij de hypnotiserende intro. Het nummer evolueert verder naar een bombastische en filmische rocksong, om dan plots het roer om te gooien naar een dub-achtige polyfone compositie. Via een lang instrumentaal intermezzo komt het vervolgens terecht in een hardrockriff, die met dramatische vioolaccenten uitmondt in een exuberante finale waar alles bij elkaar komt.
De filosofie die Pure Reason Revolution hanteert – er zijn geen regels wat de liedjes betreft – zorgt ervoor dat elk nummer de opbouw krijgt die het meest geschikt is. Ondanks de pauzes tussen de delen blijft elke track steeds een coherent geheel. Ook al is de instrumentatie zo al sterk en afwisselend genoeg, het is zeker een pluspunt dat de viool als een vast onderdeel van de bezetting fungeert: de pikante accenten en lyrische versieringen geven dikwijls nog net iets extra. Pure Reason Revolution bestrijkt met haar muziek een spectrum dat reikt van bescheiden eenvoud tot heerlijk bombastische overvloed. Daartussen komen lang uitgesponnen spanningsbogen en abrupte uitbarstingen. Alles is mooi afgewerkt en heel welluidend, wat meteen ook het enige minpunt is aan dit album: af en toe een scherp randje en wat dissonantie zouden het geheel nog straffer maken.
Meer over Pure Reason Revolution
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
