Het vanuit Brussel opererende Puggy kan niet zomaar een Belgische band genoemd worden. Zanger-gitarist Matthew Irons is een Brit, drummer Egil "Ziggy" Fransen is afkomstig uit Zweden en bassist Romain Descampe bezit de Franse nationaliteit. Achteraf is het natuurlijk gemakkelijk praten, maar de Britse sound van de band geeft als snel aanleiding om de wortels van Puggy niet (helemaal) in België te zoeken. Vooral de link met Muse valt niet te ontkennen en niet alleen door de heldere kracht van Irons' stem. Ook de refreinen zijn duidelijk schatplichtig aan de bekendere Britten, maar dit belet Puggy niet om ook eigen muzikale accenten te leggen.
'Dubois Died Today' bevat heel wat mooi afgewerkte en fris gewassen popsongs, waarbij de occasionele samenzang de muziek extra vlot laat binnenglijden. Vaak zijn de nummers niet uitzonderlijk origineel maar wel catchy. Door te kiezen voor een klassieke strofe-refreinstructuur met af en toe een brugje, wordt de muziek ook eenvoudig zonder lichtzinnig te worden.
In de strofes ontsnapt Puggy het best aan de Muse-vergelijking en laat de band het meest een eigen gezicht(je) zien. Bas en gitaar hebben daar meer dan eens een eigen rol, waardoor de muziek van het trio transparant klinkt, zeker wanneer de drums wat funky uit de hoek komen en de gitaar riedelend de strofes ondersteunt. In het titelnummer wordt het sprankelende dan weer verkregen door gitaar, bas en drum ritmisch lekker kort te knippen.
In de refreinen komen bas en gitaar samen en gaat het spelen in akkoorden overheersen, waardoor het geluid breder, voller, maar ook meer stereotiep wordt. Dit wordt enigszins gecompenseerd omdat Puggy al eens te leen gaat bij popnaburige stijlen. 'Times Like These' heeft een folkachtige twist en in 'We'll See' spookt wat latin rond, waarbij de akoestische getokkelde gitaar voor kleine glinsteringen zorgt. Enkele tracks worden iets ruimer opengegooid en laten een groep horen die in het arrangeren graag van verschillende walletjes eet. 'Yeah Yeah Yeah Yeah!' is vooral schatplichtig aan reggae en even ook electro. Wanneer op het einde de slotcadens een paar keer herhaald wordt, lijkt de band inspiratie geput te hebben uit een klassieke symfonie. Andere tracks die qua arrangement goed zijn uitgewerkt, zijn 'Burned' en 'In the Morning', waarin de onschuld van de jaren '20 (als huppelende figuurtjes uit zwart-witfilms) gekruist wordt met een slaapliedje en een samenzang die net geen Queen-allures krijgt. Wanneer Irons heel licht zingt en de muziek helemaal onbezorgd klinkt, duikt even een wolkje Jasper Steverlynck op, maar op de meeste nummers slaagt de groep er prima in om weg te blijven uit dit vaarwater.
'Dubois Died Today' laat horen dat Puggy prachtige songs in de pen heeft en die bij momenten ook met de nodige eigenheid kan brengen, maar die vooral in de refreinen nog te vaak blijft steken in wat al veel gehoord is. Wie echter het complexloze van de band kan waarderen, zal daar snel voorbij luisteren.
Meer over Puggy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
