Het momenteel in Amerika stevig gehypete Psapp (geen stille 'p' vooraan) maakt het soort poppy kamerelektronica dat het best met de koptelefoon te beluisteren valt. Volgestouwd met bizarre achtergrondgeluidjes en ongebruikelijke «instrumenten», worden de relatief eenvoudige songs verrijkt met soms hermetische opeenstapelingen van melodieën en percussie, die aan de ingenieuze geluidsweefsels van labelgenoot Four Tet doen denken. Toch blijven knoppendraaier Carim Classman en zangeres Galia Durant wat te vaak aan de oppervlakte dralen en is het gros van de nummers op 'The Only Thing I Ever Wanted' van een te vergeetbare aard om echt te boeien.
De plaat opent met 'Hi': de inleidende percussie doet onmiddellijk aan de potten en pannen van Tom Waits denken, maar wanneer Durant haar zoetgevooisde stembanden laat trillen, krijgt de song plots een niet onaangename Bananarama-twist. 'King of You' lijkt het album de goede richting uit te sturen met een steeds wijdser uitbreidend spectrum van melodielijnen, die een broeierige soundtrack lijken bij een grijze hemel vlak voor de wolkbreuk. Helaas doet Durants fluwelen stem aan de saaie Britse popdiva Dido denken, wat een instrumentaal sterke song als 'New Rubbers' weinig recht aandoet. Classman is evenmin vrij van zonde: naast de ondertussen door God en Klein Pierke versleten Zuiderse ritmes worden de strijkers wel erg vlotjes bovengehaald, iets wat enkel in het pakkende 'Eating Spiders' tot enige meerwaarde leidt. Ook de constante bijgeluidjes zijn soms eerder een bron van irritatie dan een verrijking, zoals het volstrekt a-ritmische schuren met een plectrum over een losse gitaarsnaar in 'Tricycle'. Tekstueel is het zoals op voorganger 'Tiger My Friend' droefenis en miserabilisme troef, hoewel Durant in een recent interview juist had verklaard hiertegen in te willen gaan: «Songs can be pretty one-dimensional – 'we've broken up' or 'I'm so in love' – but life's not really like that». Een eigenaardige uitspraak van de schrijfster van verzen als «I never knew how lonely you were / I never knew how much I had to leave». Psapp doen het momenteel erg goed in de Verenigde Staten dankzij het gebruik van hun songs in hitseries zoals 'The OC' en 'Grey's Anatomy', wat een duidelijk teken is van hun toegankelijkheid maar ook van hun onschadelijkheid: een song van Psapp doet uitstekend dienst als aangenaam achtergrondgeluid, maar dit zal niet de bedoeling geweest zijn van haar makers, noch zou het de functie van muziek in het algemeen mogen zijn.
In het geheel doet Psapp wat te veel denken aan een light-versie van Portishead, wat hen in combinatie met hun toegang tot miljoenen televisiekamers ongetwijfeld een behoorlijke platenverkoop zal opleveren. Het valt echter te bezien of, wanneer de hype is overgewaaid, Psapp dit decennium zal overleven.
Meer over Psapp
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
