Het is alweer twee decennia geleden dat de New Yorkse hardcorescene een extra uppercut kreeg dankzij de woeste punkmetalplaat ‘Foul Taste of Freedom’. Pro-Pain is inmiddels netjes zijn ding blijven doen, met name agressie, kracht en aanklacht bundelen tot mokerende muziek die neigt tot veel springen en duwen. Het dertiende wapenfeit is nu uitgespuwd en het stormt nog steeds ten huize Gary Meskil, zo blijkt.
Pro-Pain mag met ‘Straight to the Dome’ twintig kaarsjes uitblazen, maar de woede van de band is duidelijk nog niet bekoeld. Het tegendeel geldt zelfs. Nieuwkomers Adam Philips (gitaar) en vooral Jonas Sanders, de zevende drummer, pushen het allemaal nog net wat verder. Als een AK47 vuurt Sanders een constante stroom van loodzware mokerslagen op de luisteraar af, terwijl Philips voor een onophoudelijke geluidsmuur zorgt van woest ronkende gitaarnoise – slechts af en toe onderbroken door korte, spichtige solo’s. Het tempo ligt hoog, erg hoog. De Pro-Pain die destijds ophef maakte met een cocktail van metal met hiphopinvloeden, is getransformeerd tot een genadeloze speedpunkband.
Slechts af en toe schakelt het viertal nog over op de springerige hardcore van weleer. ‘Sucks to Be You’ wordt gedragen door hakkende gitaren, gescandeerde teksten en onderbroken drumpartijen met expliciete aanslagen. Het nummer biedt een verademing tussen de snelle woestenij die dit album domineert. Boven al dit geweld blijft brulbeer Meskil uittorsen met zijn volledig stuk getierde en gedronken stem die al lang van enige melodie onttrokken is maar met veel grunts en grollen des te agressiever uit de hoek komt. Frasen als “Beng Beng. You’ll get what you f*cking deserve”, “I piss on your legacy” of “You’ll be the last to know and the first to go in a long list of hate” zijn schering en inslag.
Het is in elk geval niet eenvoudig om tegen zoveel boosheid op te tornen. “Pure hatred”, zoals het gezelschap het zelf stelt in zijn gelijknamige, samengebalde song. Gelukkig is op elf liedjes ofte een dik half uur de strijd gestreden. Op het einde heeft de band trouwens nog een verrassing in petto. Afsluiter ‘Zugabe’ laat grunts versmelten met samenzang van de overige groepsleden, de band gaat voor een rockstructuur en een wijde stadionsound, waardoor plots een vorm van populaire metal ontstaat met mooi zwevende gitaarlijnen, trots gescandeerde frasen en – vooral – geen woede of agressie. iTunes gooit daar overigens nog een extra Beastie Boys cover, een demo en twee livesongs bij.
Pro-Pain trekt zo stevig van leer, dat de eerste beluistering van ‘Straight to the Dome’ wat afschrikt. Het gemeende venijn in deze muziek is instrumentaal dusdanig ondersteund, dat aanvankelijk wat weinig nuances in de speedpunkmetal naar voren komen. Maar de overtuigende teksten en het nauwgezette, forse kader blijken ook nu weer een overtuigend geheel te vormen met verpletterende kracht.
