Ierland heeft, waarschijnlijk mede dankzij zijn geïsoleerde ligging aan de rand van de oceaan, muzikaal gesproken vaak behoorlijk melancholische bands voortgebracht, of net bijzonder vrolijke. Dat gaat voor metal net zo goed op als elk ander genre. Zo zijn er de folkmetallers van Cruachan of Waylander en het onnavolgbare Primordial. Deze laatste is ooit begonnen als een zeer eigenzinnige black metalband, of eerder pagan en is nu een entiteit die een geheel eigen niche bekleedt, eentje waarbij de superlatieven bijzonder vaak worden bovengehaald, en met rede. Deze laatste plaat van de heren is daarbij alweer een voltreffer geworden, al is ze net anders van invulling dan de voorgaande.
Primordial hebben er nooit een geheim van gemaakt dat ze zichzelf niet willen herhalen. Daar waar 'The Gathering Wilderness' een zeer rustige en melancholische plaat werd, is 'To the Nameless Dead' net dat tikkeltje heftiger van inslag. De rode draad doorheen het album is de opkomst en ondergang van beschavingen doorheen de geschiedenis en dat vraagt al eens om een rauwere muzikale weerklank. Zo haalt de bijzonder charismatische frontman Alan Nemtheanga links en rechts een rauwe grom boven, iets wat al geleden was van 'Storm Before Calm'. Wat wel gebleven is, zijn de behoorlijk epische songs met de typische Primordialsound: de gitaren klinken zuiver, haast als akoestische instrumenten die doorheen een kiezelpad slepen en daardoor de juiste graad aan vervorming meekrijgen. De bezwerende drumpartijen zijn opnieuw behoorlijk inventief en tegendraads en boven dat alles zijn er de welhaast sjamanistische mantra's van Nemtheanga. Dat alles roept een grijze mist op waarin de luisteraar makkelijk kan verdwalen en vervolgens op een eenzame oude man stoten die op een steen zit en zijn verlies lamenteert. Kort gezegd: gevoelsmatig is Primordial een niet te kloppen groep muzikanten, die als geen ander troosteloosheid en weemoed weten te vatten. Dat neemt niet weg dat de nummers telkenmale voorzien zijn van wondermooie thema's die stelselmatig herhaald worden en zich in de gehoorgang nestelen. 'As Rome Burns' of zeker en vast afsluiter 'No Nation On This Earth' zijn behoorlijk heftig, vooral die laatste waarin zelfs opnieuw fikse dubbelbas-passages worden aangewend. Afwisseling troef, maar op en top Primordial, dat is het ingrediënt van dit album.
Het is bijzonder sterk dat dit collectief er alweer in slaagt om een geheel unieke plaat af te leveren die bol staat van pakkende songs mét inhoud. Primordial heeft wat waar zovele anderen missen: een eigen gezicht en uitermate sterke songs. Deze Ierse barden staan met andere woorden alweer torenhoog boven de concurrentie verheven.
Meer over Primordial
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
