Wat krijgt de goegemeente wanneer snarenplukker Bill Kelliher van Mastodon besluit de handen in elkaar te slaan met Kevin Sharp van Brutal Truth en een aantal mensen van een ter ziele gegane punkband? Primate! Trouw aan de bandnaam is dit een schijfje primale, vuige, rauwe en heerlijk lodderig uit de ogen kijkende punk/grind die zich letterlijk geen bal aantrekt van trends of subtiliteit.
Melodie? Compleet afwezig. Intricate songschrijverij? Nee, dank u beleefd. Primate werkt op het centrale zenuwstelsel in met korte en hevige lappen punkgrind die zich nooit te buiten gaan aan meer dan drie akkoorden, laat staan subtiliteit op enigerlei manier. Wie anders kan er tien songs op een klein half uur door rammen en vervolgens breed staan grijnzen? Meer nog: deze band doet dat en slaagt er vervolgens in om het testosterongehalte door het dak te jagen en een argeloze luisteraar het meubilair kort en klein te laten slaan!
Gelukkig zit er toch enigerlei afwisseling in het korte maar hevige album: zo kan niemand heen om de humoristische kwinkslagen van 'Drinking and Driving', is de protogrind van 'Global Division' een slag in de maag, komt 'Wasted Youth' over als een ideaal punkanthem dat zelfs oerpunkers nooit hebben geschreven en mag een beetje extra agressie doorschemeren in 'Get the Fuck Off My Lawn'.
Bij Primate wordt eens te meer duidelijk hoezeer grindcore geworteld is in de punkbeweging, want eigenlijk is dit hele kleinood veel meer punk dan de meeste punkplaten. Zelfs de kwijlstrot van Sharp neigt meer naar deze richting, want hij gebruikt meer zijn schreeuwerige vocalen dan dat zijn hitsige slijmkreten door het zwerk schieten. Van de subtiliteit die Kelliher overigens reserveert voor Mastodon blijft hier niets van over: geen dubbele gitaarlijnen, geen epische melodieën, geen harmonische schalen: beuken en rammen tot bloedens toe!
Fijnproevers zijn bij deze gewaarschuwd: dit is een album bij uitstek voor de oermens in iedereen, de Mister Hyde die achter de façade van de dagdagelijkse Jekyll opereert. Beuken, rammen, schuren en schreeuwen, hoe harder en hoe rauwer hoe liever. Fijn schijfje, dus.
