De woelwateren van Primal Scream hebben in hun rijk gevulde carrière al menig muziekliefhebber een paar keer duchtig op het verkeerde been gezet. Niet alleen door de veelvuldige personeelswissels in de band, maar vooral ook door de verschillende stijlen die de heren al lieten horen op hun albums: pop, rock 'n' roll, acid house, rock, dub, blues, funk, ... het kon allemaal. Na zeer geslaagde uitspattingen richting dance en elektronica op albums 'Xtrmntr' en 'Evil Heat' rond de eeuwwisseling werd er op de vorige plaat 'Riot City Blues' uit 2006 echter teruggegrepen naar de rock 'n' roll van de beginjaren. Op de nieuwe cd 'Beautiful Future' meer van dit, maar desondanks is er toch ook weer sporadisch wat ruimte voor de synthesizer en drumcomputer.
'Beautiful Future' krijgt door de aanwezigheid van verschillende stijlen die Primal Scream al eerder liet horen het elan van een staalkaart van het kunnen van de band. Dat dit vervolgens de samenhang van het album een beetje keldert, is wel een logisch gevolg daarvan. Betreurenswaardiger is het feit dat de helft van de nummers op de plaat niet het niveau van weleer halen. Maar het glas is halfvol en niet halfleeg, dus gaat de focus uit naar de vijf nummers die dit wel doen. Ten eerste is er het venijnig rockende 'Can't Go Back', een snedig rocknummer dat recht op doel knalt en tevens de eerste single uit het album is. Op 'Suicide Bomb' vallen elektronica en rock 'n' roll in een perfecte balans: een nummer dat na de electro-intro lekker nonchalant voortkabbelt, waarin een gitaar onderweg al eens lekker uit de bocht mag gaan en Bobby Gillespie tekstueel ongekend positief uit de hoek komt ("I See The Beauty in Everything"). 'Beautiful Summer' kent ook dat rustig tempo, maar muzikaal kleuren de heren hier netjes binnen de lijntjes om zo uit te komen bij een vrijwel perfecte popsong. Zo eentje waarvan we er de laatste tijd veel te weinig horen op de vaderlandse radio. Over naar de betere electroclash dan: op 'I Love To Hurt (You Love To Be Hurt)' krijgt Bobby Gillespie de vrouwelijke vocale steun van Lovefoxxx van het Braziliaanse CSS. Samen bereiken ze op dit nummer de climax van het album, of hoe van punk en electro samen een knoert van een dansnummer gebrouwen wordt. Josh Homme van Queens of the Stone Age komt dan weer een potje meerammen op 'Necro Hex Blues', opnieuw een kopstoot van een rocknummer. Liam en Noel Gallagher zullen bij het aanhoren ervan groen uitslaan van jaloezie, want de tijd dat Oasis nog zo'n nummers bijeen wist te schrijven ligt alweer jaren achter ons.
Maar naast al dat moois zijn er dus ook nog evenveel ondermaatse nummers. Zowel het titelnummer 'Beautiful Future', 'Uptown' als 'Glory of Love' zijn redelijk flauwe popnummers met (ter compensatie?) een veel te dikke laag fletse synthesizergeluiden overheen. Opmerkelijk dat dit drie van de eerste vier nummers van het album zijn, over een valse start gesproken! 'Zombie Man' is een voorzichtige terugkeer naar de sound van 'Rocks', tot op heden de grootste hit van Primal Scream. Maar ook het bezoek van een volledig achtergrondkoor kan dit nummer niet redden van de middelmatigheid. De relevantie van de volledig overbodige en slaapverwekkende Fleetwood Mac-cover 'Over & Over' is al helemaal een vraagteken.
Primal Scream levert met 'Beautiful Future' ondanks dit alles wel nog steeds een plaat af waar genoeg moois op te horen valt om de aanschaf ervan te rechtvaardigen, toch valt het niet te ontkennen dat dit album in vergelijking met eerdere releases van de band wat bleekjes uitvalt. Het grootste pluspunt is misschien dan ook het feit dat de heren ter promotie van dit album opnieuw de baan zullen optrekken en binnenkort op een Belgisch podium te bewonderen zijn, want Primal Scream live is en blijft een belevenis. Dubbel zonde dus van die afgelaste datum in de Ancienne Belgique, maar hoop op een nieuwe afspraak doet leven!
Meer over Primal Scream
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
