Op Primal Fear kan gerekend worden. Vanaf dag een worden de fans getrakteerd op een portie melodieus klassemetaal dat zijn gelijke niet kent. Toegegeven, ten tijde van de eerste twee platen kon gemakshalve gesteld worden dat Primal Fear eerder een Judas Priest-coverband was, maar die bewering hebben ze sindsdien met veel overgave ontkracht. Neem daar nog bij dat dit Duitse combo een fikse live-reputatie heeft en het beeldje is compleet. Zonder meer mag gezegd worden dat 'Seven Seals' alweer een schot in de roos is, ook al vallen er voorzichtige nieuwe invalshoeken te bespeuren.
In tegenstelling tot de eerste platen heeft Primal Fear voorzichtig de snelheid wat weggenomen uit de nummers, maar is de intensiteit enkel toegenomen. Het is nu zelfs zo dat de band blijkbaar doorheeft dat snelheid lang niet alles is en dat grof geschut beter aan een langzamer tempo gebracht wordt. Nochtans worden op 'Seven Seals' met behoorlijke regelmaat dubbele basdrumpassages de ether ingestuurd. De stevige tred van de Canadese drummer Randy Black geeft Primal Fear een uitstekende basis om de muzikale lagen op te smeren. Bassist Mat Sinner is trouwens een meester in het bedenken van pakkende arrangementen. Deze keer is de invloed van de keyboards een pak groter dan vroeger, wat 'Seven Seals' een sferischer karakter bezorgt. Het volstaat om 'Diabolus' of het titelnummer te beluisteren om meteen te weten hoe groot die inbreng precies is. Het trekt de sound van Primal Fear meer open en laat meer ademruimte. De band kan dat perfect combineren met razende beestjes als 'Carniwar', waarin eens te meer alle registers worden opengetrokken in een orkaan van vloeibaar metaal. Primal Fear is in de eerste plaats een gitaargerichte groep en de almachtige riff neemt nog altijd de belangrijkste stek op het schavot in. De duellerende solo's en melodieën van de gitaartandem Naumann/Leibing zijn om vingers bij af te likken. Geen plaat van Primal Fear zou trouwens compleet zijn zonder de werkelijk magnifieke zang van Ralf Scheepers. Deze keer zoekt hij de hogere regionen bewust niet meer op, maar hij toont dat zijn timbre perfect gedijt in een normalere toonaard. Daardoor worden zijn spaarzame hoge uithalen veel effectiever. Het is te vergelijken met een schokeffect: iets wat te vaak gebeurd verliest kracht, maar iets wat van tijd tot tijd en goed gebruikt wordt, zet precies extra kracht in de rug van de song.
Met 'Seven Seals' is Primal Fear volledig zeker van zijn positie aan de top van heavy metalland. Het valt inderdaad flink te betwisten of er nog ergens een band rondloopt die deze heren van de troon kan stoten. Het zal immers allesbehalve makkelijk zijn om een knaller als 'Seven Seals' dit jaar nog te evenaren.
Meer over Primal Fear
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
