De Nederlander Sjaak Overgaauw lijkt het goed te vinden in Antwerpen. Niet enkel organiseert hij er kleurrijke en sfeervolle festivalletjes onder de veelzeggende naam Antwerp Ambient, maar als Premonition Factory produceert de lichtzinnige elektronicaschepper ook hemelse dingen. ‘The Sense of Time’ is de tweede plaat van de muzikale fantast: een reis waarin tijd en ruimte even niet meer relevant blijken.
Negen tracks lang sleept Premonition Factory zijn aanhoorders mee in zijn wereldje dat gevestigd is tussen droom en realiteit. Een ontzettende diepgang en een behaaglijk, haast verslavend gevoel zijn daarbij constanten. En om meteen goed in te zetten, opent dit album met de langste, meest onderdompelende song van allemaal.
‘The Darkest Hour’ biedt gedurende elf minuten een heerlijk diepe, zilvergrijze drone met lichte ruis en wentelende halo’s. Overgaauw maakt de weg vrij naar een mooi melodieus diepterijk, een minimalistische oceaan vol leven. Het nummer laat zich beleven als een tunnel met aan het eind een fel, effen licht. Drones zijn tegelijkertijd warm en diep als helder en mysterieus. Maar het nummer straalt vooral een zaligmakende rust uit en laat basnevels, hoge sfeerspichten en fluittonen samensmelten tot een hallucinerende roes.
Opvolger ‘Chasing the Unknown’ druppelt binnen met snaartokkels, maar verglijdt ook in rustieke halo’s en ten hemel reikende zweeftonen, waarin klassieke impressies van lange vioolstrijken doorschemeren. De grondtoon van deze track is erg hoog en verheven, de uitstraling echter gelijkaardig aan de opener. Vanaf nummer drie wordt de plaat luidruchtiger. Tics en clicks sluipen binnen in een luidruchtig sissende en zoemende omgeving. Ook hier blijft een dromerige achtergrondtoon aanwezig, maar die wordt overstelpt door felle geluiden.
Erg lang duurt die felle opstoot echter niet, want vanaf het prachtig getitelde ‘Dream within a Dream’ -ook de titel van een gedicht van Edgar Allan Poe dat de realiteit in vraag stelt- vervaagt de plaat opnieuw. Licht gezoem en een moeilijk te definiëren geheel van tonen en impressies zorgt voor een gevarieerde, maar ook nauwelijks te vatten compositie. Naadloos gaat dit nummer over in ‘The Darkest Hour pt.2’, dat al even hoog en helder dan het eerste blijkt te zijn. Fluitnoten en droomtonen zorgen opnieuw voor een hemelse roes, een moment van opperste extase, terwijl een gemoedelijke basis van onderwaterklanken zich in pure liefde wentelt.
Deze plaat is een meditatieve mantra, een uitnodiging tot opperste rust en genot en lijkt soms wel te neigen naar helende new age muziek. De titels van de tracks liegen er ook niet om, Premonition Factory speelt op de grens tussen realiteit en fantasie. Toch houdt Overgaauw zijn fonkelcreaties net dynamisch en strak genoeg om niet helemaal in te dommelen, maar slaagt hij er in om de luisteraar na een uurtje muzikale magie helemaal ontspannen te laten ontwaken.
