In de bandnaam Pram zelf zit al enige mystiek. Wikipedia verwijst naar een Optimist, een zeilbootje voor beginners maar oorspronkelijk zou de naam afkomstig zijn van een kinderlijke muzikale interpretatie van de wereld. In elk geval vaart dit collectief uit Birmingham rond in eigenzinnige en diepe watertjes. Het negende album van het kwintet is dan ook één grote sfeerprent, een spookachtige filmsoundtrack die zelfs geen beelden behoeft. Pram schildert een mooie, donkere en muzikaal gevarieerde wereld die door de eigen fantasie kan worden aangevuld. 'The Moving Frontier' bulkt dan ook van de spanning en nachtelijke activiteiten.
Hoewel het niet gemakkelijk is te volgen wat op dit plaatje in feite allemaal gebeurt, tekent Pram toch voor schijnbaar eenvoudige sfeermomentjes. Zo bulken de veertien tracks op deze cd van de leuke spielereien die veelal een oorsprong hebben in avant-gardistische jazzmuziek. De kunstmatige ademhaling van Darth Vader die een zwoel ballroomjazznummer als 'Salva' benevelt, het intieme en tikkende 'Salt & Sand' dat door een sluier van ruis heen straalt... : ze zorgen ervoor dat deze plaat aanvankelijk erg broeierig blijft. Opener 'The Empty Quarter' is een intrigerend stukje duistere alternatieve country waarin harmonica, bas, orgel en gitaar mooi samensmelten en leuke Morricone-accentjes om de hoek kijken. Verder wisselt het schijfje aangenaam af tussen instrumentale passages en meer frêle songs waarin de sirene Rosie Cuckston haar zachte stem vooropstelt. Vooral in die laatste tracks durven vele ijle, ronddolende klanken op de achtergrond het spookachtige, onwezenlijke karakter beklemtonen. Neem nu 'The City Surveyour', dat louter bestaat uit een achterstevoren geplaatst loopje en wat ijle windgeluiden waardoor de hoge zang van Cuckston zich worstelt: zoiets is pure mystiek. Helaas gaat het halverwege de plaat wat bergaf. Vanaf de tandem 'Moonminer' / 'Hums around Us' verdrinkt 'The Moving Frontier' in al té ijle en zwevende momenten met iets te weinig specifieke inhoud. Zowel aandacht als spanning smelten als sneeuw voor de zon. Wat rest is een dromerig sfeerplaatje dat niet onaardig klinkt maar neigt tot indommelen. Hoewel Pram zichzelf tracht te herpakken met een steviger blazersnummer ('Blind Tiger') waarin trompet en saxofoon in een soort van bigband-kader concurreren met elkaar, blijft de sfeer misschien net iets te diep, donker en onvatbaar.
Op 'The Moving Frontier' tekent Pram voor magie: één die aanvankelijk heerlijk in een sinister trollenwereldje ontstaat maar meer en meer in een ijle nachtsfeer begint te dolen. Denk gerust aan een cultureel diepgaande film noir met veel mooie grijsaccenten. Spijtig impliceert dit dat de cd ook vooral bestemd lijkt voor een select aantal liefhebbers van dit genre.
Meer over Pram
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
