Geheimzinnig, ok, maar echt donker kan het eiland van deze Birminghamse band niet genoemd worden. Daarvoor klinkt hun melodische elektro-pop iets te spontaan. Dankzij de prachtige stem van zangeres Rosie Cuckston verwijst de muziek vaak naar Broadcast en zelfs Goldfrapp. Alleen is het geluid hier beduidend minder luxueus dan bij deze laatste. Hier geen bataljons strijkers of pelotons koperblazers die James Bond allusies opwekken. Wel een bescheiden low budget versie hiervan: porseleinen gitaartjes en dito drums naast eenzame klanken van trompet, klarinet, dwarsfluit, vibrafoon, marimba en klokkenspel. Aangevuld met een ruime keuze aan elektronica: keyboards die drillen, spookachtig zweven, vrolijk tingelen of klinken als belegen orgeltjes, naast heel voorzichtig gedoseerde abstractere geluiden. De soms mooi evoluerende arrangementen en polyfone stapelingen van onschuldige melodietjes getuigen van het muzikaal willen uitbouwen van de vaak klassieke strofe-refrein songs. Dat dit niet steeds een beklijvend effect oplevert is in grote mate te wijten aan de 'sobere' klankkwaliteit. Door het droge en onbewerkt overkomend geluid klinkt de CD soms als een – weliswaar heel goed opgenomen – demo. Wat zo ontbreekt aan productiekwaliteit wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de aanwezige variatie aan referenties en sferen: van gezellige Morricone-westerns, of (latin)jazz tot ongemakkelijk desolate stukken of het vreemde gevoel van een nachtelijke wandeling door een louche wijk van New York. Het uiterst eclectische 'Sirocco' is wat dit betreft een opvallend hoogtepunt. Met tangoritmes, westerngitaartjes, een Arabisch minarettenmelodietje en snaarklanken die nu eens Grieks, dan weer Indisch aandoen. De grootste muzikale spanning ontstaat echter wanneer er een scherper randje aan de nummers gegeven wordt. Zoals de subtiele accentverschuivingen in 'Paper Hats' of het vierkant tegendraadse van 'The Archivist'. Het abnormaal melodisch verloop, de dissonante combinatie van verschillende melodietjes en het 'net geen wals' zijn van het ritme kunnen best een zweem van 'onvrijwillige foutjes' opwekken. De vastberadenheid en zuiverheid waarmee Cuckston blijft zingen maakt echter duidelijk dat hier totaal geen sprake van kan zijn. Vocale klasse die bij momenten aan An Pierlé doet denken. Dat niet alle nummers op de CD van dit niveau zijn, mag jammer heten. Maar ook niet meer dan dat.
Meer over Pram
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
