Bassist lker Ersin, eveneens werkzaam bij Freedom Call, houdt er nog een andere band op na, te weten Powerworld. Dit album is opgehangen aan een Orwelliaans concept, maar dat is iets wat meteen weer vergeten mag worden want an sich doet het er weinig toe. Dat het muzikaal uit het vaatje van reguliere Duitse powermetal tapt, mag dan ook weinig verwondering wekken.
In wezen voegt Powerworld weinig toe aan de hordes bands die in hetzelfde genre actief zijn. Zo is het gitaarwerk door de band genomen snedig, maar weinig opvallend. De galopperende ritmes gekoppeld aan melodieuze solo's en fluks doorgaand drumwerk zijn vaste ingrediënten van het genre. Zanger Michael Bormann heeft gelukkig geen hoge of iele stem, iets wat al te vaak wel gebruikt wordt. 'Cybersteria' trapt dan ook vrij veelbelovend af en het staat buiten kijf dat Ersin en zijn kompanen best weten hoe ze een nummer moeten opbouwen.
Het grote probleem met 'Cybersteria' is dat de band dat initiële gevoel van enig enthousiasme niet kan vasthouden. Na een drietal tracks begint elk nummer enorm hard op het volgende of vorige te lijken en wordt het gebrek aan opvallende hooks of pakkende melodieën lastig om goed te maken. Dat het album vervolgens een uur duurt, helpt ook niet direct. Met een kwartier minder was de band (en de luisteraar wat dat betreft) veel beter gesteld.
'Cybersteria' is geen slecht powermetal-album, maar het beantwoordt iets te nadrukkelijk aan de meeste clichés die de stijl rijk is. Vervolgens doen de heren te weinig opvallends met die aanpak, wat resulteert in een aardig plaatje, maar ook niets meer dan dat. De zang van frontman Bormann redt nog enigszins de meubelen, maar enkel met een degelijke zanger redt een band een doorsnee schijf nog niet. Enkel voor de die hard liefhebbers van Duitse powermetal dus.
