Het duo Potion uit San Francisco zet met zijn zomerse muziek en langspeler 'Band of Outsiders' de grote stap over de wijde oceaan. Als rotsvaste Amerikaanse waarde is zo'n sprong altijd gewaagd. Uit deze plaat blijkt immers een nog te sterk uiteenlopende muzikale gang waardoor de groep nog wat op zoek lijkt te gaan naar zijn eigen volwaardige nestje. Poprock met veel elektronische elementen is bovendien een veelbewandelde piste die het Europese vasteland vanuit Engelse regionen komt overwaaien. Vandaar de vrees dat Potion het bij deze niet helemaal zal halen.
'Band of Outsiders' is een toonbeeld van een totaal foute eindproductie. De beats liggen niet diep genoeg, elektronische pulsen werden weggefilterd waardoor het dansgevoel verloren gaat en de zware stem van Annie Maley (die zich minder goed leent voor dit soort van gitaarelektronica) is fel naar voren getrokken. Het geheel klinkt daardoor nogal oppervlakkig en niet af. De spirit die de meeste nummers op deze plaat dragen, wordt zo goed als volledig afgebroken. Zeker de eerste tracks, die meer neigen naar de elektronische kant en onder nogal vlakke ritmiek gebukt gaan, lijden onder deze tekortkomingen. Een té overhaast tempo dat nogal aan de oppervlakte doordraaft neemt alle diepere interpretaties weg en verhindert tegelijkertijd de noodzakelijke afwisseling die de meeste van deze negen tracks vereisen. Wanneer de gitaren meer het instrumentale woord beginnen te voeren ('Under Sedation' of 'Rappacini's Garden'), valt het totaalgeluid gelukkig iets meer op zijn plooi. Toch blijft de donkere soulzang van mevrouw Maley, samen met haar uitgesproken Amerikaanse accent, nogal domineren. Dat kan niet verhullen dat er fijne ideeën aan de basis van deze muziek liggen, mede in de hand gewerkt door wederhelft Michal Diaz de Bedoya. Zo werkt het feestelijke hoempaparitme van 'Waiting the World Passing By' dankzij het snelle banjospel van broer Patrick Maley fijn op de lachspieren. Verder is de subtiele gitaarblues en het, voor de verandering wél live aanvoelende drumritme in 'Kissing the Chameleon' een aangename verademing. Enig echt hoogtepunt is echter het sensuele 'Samba Spatiale', waarbij Potion sterk naar Air begint te ruiken en een tikkend sambaritme met een zwoele fluisterstem opvult en wazige, elektronische spacegeluiden het droomnummer vervolledigen. Helaas passeert dit moment, waartoe de stem van Annie zich perfect leent veel te snel en vervalt 'Band of Outsiders' weer tot die net niet genoeg overtuigende popmuziek.
Negen tracks telt deze derde plaat van het duo Potion. Samen met een niet volledig uitgebouwd geluid is dat net te weinig om echt van een nieuwe ontdekking te spreken. Zoiets kan dus spijtig genoeg enkel maar 'gemiste kans' genoemd worden.
Meer over Potion
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
