Wie de voorbije jaren het reilen en zeilen van Anthony Braxton wat heeft gevolgd zal zeker vertrouwd zijn met de naam Taylor Ho Bynum. Deze Amerikaanse cornettist duikt namelijk al meer dan een decennium op in de talloze grote en kleine ensembles van de avant-garde saxofonist. Zijn eigen projecten zoals het Taylor Ho Bynum Sextet en SpiderMonkey Strings dragen (net zoals die van zijn leermeester overigens) het stempel "vrij ontoegangkelijk", maar liggen desondanks goed in de markt bij critici en liefhebbers. Met het 11-koppige gezelschap Positive Catastrophe, dat hij samen met percussionist Abraham Gomez-Delgado leidt, maakt hij muziek die makkelijker in het oor ligt dankzij een handige fusie van latin-invloeden en avontuurlijke jazz.
Hoewel Positive Catastrophe uit elf leden bestaat moet evenwel de nuance worden gemaakt dat Keith Witty (contrabas) en Alvaro Benavides (elektrische bas) afwisselen als bassist van dienst. Het ensemble musiceert dus meestal met z'n tienen, waarbij er in deze mini-bigband grosso modo drie groepen te onderscheiden zijn: een ritmesectie bestaande uit gitaar, bas, percussie en drums, koperblazers en rietblazers. De samenstelling van de verschillende secties is wat betreft de instrumentkeuze erg ongewoon te noemen. Naast conventionele instrumenten zoals cornet, saxofoon of klarinet wordt er ook gemusiceerd op de hoorn, de mellofoon (een hoorn waarvan de klankbeker naar voren is gericht), de flugelbone (een marcheerversie van de euphonium) en de erhu (een tweesnarige Chinese viool).
Toch klinkt Positive Catastrophe desondanks niet meteen vreemd of buitengewoon. Het overwicht van Michael Attias' baritonsax en de percussie van Gomez-Delgado zorgen meestal zelfs voor een vertrouwd geluid, dat meer dan eens in de buurt komt van afrobeat ('Metro Mono'). De kosmische avonturen van 'Travels', met z'n ijle in echo gedrenkte effecten, ademen dan weer Sun Ra. Het is één van de weinige tracks waarop de vocalen van Jen Shyu te horen zijn. Haar spoken word passage draagt in het begin bij aan de zweverige sfeer, waarna ze met lyrische vocalen een vaag verhaal vertelt waarin de herhaalde woorden "reincarnation" en "interplanetary travel" centraal staan.
Met een keurig gebalanceerd kleurenpalet weet dit ensemble geregeld indruk te maken. Vooral wanneer de drie secties de bal naar elkaar doorkaatsen zoals in 'Plena Seguiro', komt het geluid van Positive Catastrophe helemaal tot zijn recht. Zoals in bijna elke track, wordt ook hier een fundament gelegd van Latijns-Amerikaanse ritmes waarop de talloze koper- en rietblazers hun harmonieus tapijt mogen weven. 'Plena Quicksand Monument' toont evenwel de hoekige kanten van deze harmonie, waaruit blijkt dat de balans binnen dit gezelschap wel eens zoek raakt. Er lijkt hier iets fundamenteels mis aan de impact van de verschillende secties waardoor het geheel slordig overkomt. Gelukkig redt Reut Regev deels de meubelen met een aanstekelijke solo op trombone.
De interessantste solistische bijdragen komen voorts op naam van Taylor Ho Bynum ('Plena Organization') en saxofonist Matt Bauder op hoogtepunt 'Travels Parts 3 & 4'. Het zijn dan ook vooral de conventionele instrumenten die hun plaats in de spotlights opeisen. Ondanks de op het eerste zicht originele opzet valt 'Garabatos Volume One' nogal licht uit. Wie hoopte een ontdekking te doen met dit schijnbaar in de luwte opgezette project is eraan voor de moeite.
Meer over Positive Catastrophe
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
