Imitatie hoeft niet noodzakelijk slecht te zijn, zolang het maar kwalitatief en bewust gebeurt. Daarmee is het meteen verteld. Het jonge kwintet portrait [B] – dat met zijn achtervoegsel niet verward wil worden met een Zweedse metalband of een melig R&B kwartet uit de Verenigde Staten – is duidelijk fan van Placebo. De associatie met dit Britse glampoptrio duikt in zowat elke bespreking over de band zijn eerste ep ‘Misery Boy’ op. Een frisse, volle poprocksound is in elk geval een voorbode voor een zomers festivalgevoel.
De hoge, ontdubbelde stem van achter in de keel van Brian Molko, de sterke, warme gitaarpartijen en volle stadionsound zijn aanwezig, al mag aan dat laatste nog een beetje gesleuteld worden. Refreinen die openbarsten in een wall of sound, subtiel ondersteunende elektronica (die in ‘Harlot’ boven komt drijven) en lekker swingende drumpatronen: check!
Toch verdient portrait [B] ook een eigen identiteit. De Limburgers, die met mentor Luc van Acker een heuse rot in het vak binnengehaald hebben, hebben duidelijk kaas gegeten van songschrijven. Opener en wereldsong ‘Misery Boy’ paait binnen de radiovriendelijke drie minuten met een erg krachtige gitaarmelodie en een meteen in het hoofd kruipend meezingrefrein. Het met elektro-discoritmen onderbouwde, vurige ‘Harlot’ is dan weer heerlijk gelaagd en neigt tot wilde dansbewegingen. Deze twee hoogtepunten tonen een band met ontzettend veel potentieel, diverse gezichten en toch een geheel eigen geluid.
De overige drie pijlen die afgevuurd worden, belanden niet midden in de roos, maar mogen met hun doordachte structuur toch ook hun bestaansrecht in het gitaarpoplandschap opeisen. De wat meer ingetogen ballade ‘We Will Leave’ met hartklopritme en stompende refreinfrasen, het rollende en zwevende ‘Need I Say More’ dat wat worstelt met te weinig vernieuwing of de oprechte, mooi openbarstende afsluiter ‘Until the End’: ze maken dit ep’tje tot een opmerkelijk sterk debuut.
Portrait [B] heeft zich van veel tijd en professioneel advies bediend om deze ep samen te stellen en dat loont. De band heeft zich een prima groeiproces gegund en pakt nu uit met internationaal uitstralende muziek. De boodschap is nu om nog niet te veel podia en festivals te verbranden, maar volop te sleutelen aan een volwaardige plaat met een even hoog niveau en volgende zomer Vlaanderen met indrukwekkende shows te verstommen.
