Het Britse Portico Quartet beschikt zonder twijfel over een van de meest originele groepsgeluiden binnen de jazzwereld. De verklaring hiervoor is te vinden bij een eigenaardig en vrij recent ontwikkeld percussie-instrument, de hang, die qua klank ergens tussen een steeldrum en een gamelanxylofoon ligt. Peter Gabriel was in 2007 zo onder de indruk van hun debuutalbum dat hij Duncan Bellamy (drums), Milo Fitzpatrick (contrabas), Nick Mulvey (hang) en Jack Wyllie (saxen) de kans gaf een vervolg op te nemen voor zijn label Real World Records, wat resulteerde in het oorstrelende ‘Isla’.
De leden van het Portico Quartet schuiven Steve Reichs ‘Music for 18 Musicians’ unaniem naar voor als zijnde hun belangrijkste muzikale invloed. Dat wordt bij beluistering van ‘Isla’ al na enkele seconden duidelijk in de openingstrack ‘Paper Scissors Stone’, waar de pulserende en minimalistische motiefjes van contrabas, hang en sopraansax stilletjes aanzwellen. Doorheen de plaat zijn repetitieve patronen van afzonderlijke instrumenten (met de hang van Nick Mulvey op kop) weliswaar een constante, maar daar houdt de vergelijking met Reich ongeveer op. Het kwartet is in de eerste plaats namelijk een moderne jazzgroep en dat uit zich ondermeer in de redelijk vrije structuur van de composities. Saxofonist Jack Wyllie profiteert het meest van de beschikbare soloruimte en het zijn niet zelden zijn expressieve improvisaties die de stukken naar hun climax loodsen.
Op elk moment lijken de groepsleden rekening te houden met het esthetische aspect van hun muziek, wat ongetwijfeld te maken heeft met de wondermooie klank van de hang. Met hun melodieën en harmonieën pogen ze de luisteraar steeds te ontroeren en - eerlijk is eerlijk - meestal slagen ze daar ook in. Toch wordt het af en toe wat té stroperig, vooral wanneer Jack Wyllie uitpakt met lyrische maar nietszeggende saxofoonpartijen zoals in de aanvangende minuten van ‘Dawn Patrol’. Op zulke momenten klinkt de muziek wat te veel als een formule. Gelukkig tapt de groep overwegend uit een ander vaatje, zodat voorgaande gedachte nooit echt gaat overheersen. De zinderende finale van de titeltrack, met een mooie duopartij van Mulvey en Wyllie, en de intense groove van ‘The Visitor’ zijn in dat opzicht de meest overtuigende argumenten.
Hoewel er op ‘Isla’ weinig aan te merken valt, lijkt de hang hier toch zijn beperkingen prijs te geven. De klank is zondermeer fantastisch mooi maar tegelijkertijd ook weinig flexibel. Of dat te wijten is aan de muzikant of het instrument is niet volledig duidelijk. Er wordt alleszins amper gespeeld met de dynamiek ervan en meer dan begeleidende akkoorden of repetitieve partijen zijn er op dit album niet te vinden. Maar dit heeft allemaal geen invloed op het uiteindelijke oordeel want de aanstekelijke, soms poppy jazz van het Portico Quartet waait als een frisse wind door het gros van de releases in 2010.
Meer over Portico Quartet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
