Sebastian Omerson stampte in 2002 het rockcombo Pornorama (die naam vergeet u vanaf nu niet snel meer) uit de grond en werd prompt laureaat van Debuutrock 2002 met 'Sugar, Honey Honey'. Sinds dit Belgische kwartet bij een label zit, heeft het met 'Under the Second' zijn eerste volledige album uit en het eens zo veelbelovende 'Sugar, Honey Honey' blijkt één van de minst inspirerende nummers. Maar dat belooft voor de rest.
Het is lang geleden dat een groep uit ons land met zo'n killer-riff op de proppen is gekomen als Pornorama het doet in opener 'Kicking in Side Effects'. Het is nauwelijks verwonderlijk dat dit nummer de eerste single is: deze rockschijf staat als een decadente villa en zit er werkelijk pal op. Stéphane Missegers en Alan Gevaert (u weet wel, de ritmesectie van het huidige dEUS) kwijten zich meer dan behoorlijk van hun taak door de tegendraadse groove toch catchy te doen klinken. Het album gaat meteen verder met het experimentele 'It Beats Fred', een zo mogelijk nog sterker nummer. De rustige maar complexe drumshuffle begeleidt een muur van synths en een dromerige bas. Koen Gisens saxsolo en percussie en vooral de prachtige achtergrondzang van An Pierlé blijken eveneens meer dan welkome bijdragen die de aparte sfeer extra benadrukken. Buiten het goed klinkende akoestische intermezzo na de bridge, klinkt 'Lofi' als een rock-n-roll-pijl die vliegensvlug zijn doel bereikt. Het hallucinante titelnummer is een streek waar dEUS terecht jaloers op mag zijn: een ouderwets klinkende percussiegroove in combinatie met een repetitieve maar meeslepende gitaarmelodie zorgt ervoor dat deze subtiele trip de kers op de taart is. Jammer genoeg zakt het album na de eerste helft echter genadeloos in en zijn er slechts nog gemiddelde Studio Brussel-achtergronddeuntjes te horen. Enkel 'Moisture' zorgt nog voor een strak en punky rocknummer met leuke gitaren waarin de goede afwisseling tussen de snelle strofes en het logge refrein voor een constante drive zorgt. Ook 'Commotion' doet een mens zich afvragen of die intro nu door een gitaar of een klavecimbel gespeeld wordt. De overige nummers zijn jammer genoeg vullertjes, met als dieptepunt de nieuwe single 'Eddy & Irene', die klinkt als een gezichtsloze semi-ballade met een ondermaatse tekst. Ook de overbodige afsluiter 'The News' is niet meer dan een punkafleggertje met irritante stemsamples en Danny Mommens die zich de longen uit het lijf schreeuwt: deze pijl schiet zijn doel in een dalende boog voorbij.
Soms klinkt Pornorama opvallend origineel, soms weer gruwelijk cliché. De nummers zijn goed geschreven, maar niet gevarieerd genoeg om een volledig album mee te vullen. Als het viertal de lat enkele centimeters hoger legt en Omerson zijn Barman-invloed in de zanglijnen iets minder dik in de verf zet, zou de volgende schijf van deze zogenaamde "power-rock-n-roll"-groep wel eens fantastisch kunnen worden, want potentieel hebben ze te over.
Meer over Pornorama
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
