Achter de naam Populous gaat een Italiaanse laptopknutselaar schuil, genaamd Andrea Mangi. Zijn geluid zit ergens tussen instrumentale hiphop en elektronica, terwijl een dosis akoestische en elektrische instrumenten zorgt dat ook het postrock-publiek mogelijk geïnteresseerd zal luisteren. Ondanks het feit dat er aardig wat 'echte' instrumentatie in het album te horen is, kan sampling als basis beschouwd worden. Mangi heeft het graven in de muziek van de jaren '70 onder de knie en gebruikt daar snippers van om zijn eigen luchtige composities mee op te bouwen.
Het grootste deel van het album – 9 van de 12 tracks – is instrumentaal, zoals ook de aardige intro met zachte beats en optimistisch repeterende melodie. Daarop volgt de track 'My Winter Vacation', waarop de vocalen van anticon-lid Dose One te horen zijn. Waar deze als gastrapper met zijn penetrante keelstem eerder wel eens andermans album verziekte, is de combinatie hier best te verteren: hij dringt zich niet te sterk op en zijn bijdrage wordt na verloop van tijd met lichte effectbewerking op een subtiele manier gerecycleerd. Andere gastvocalen zijn twee maal ingezongen door zangeres Matilde (van Studio Davoli) en het is met name hier dat de vergelijking met Scott Herren onvermijdelijk wordt: de folkachtige elektronica met dromerige zang lijkt wel gekloond van werk van diens project Savath & Savalas.
De overige tracks op het album zijn instrumentaal en leggen de nadruk de ene keer op het akoestische gitaarspel (dat vooral de hoofdrol heeft in 'Canoe Canon') en de andere keer meer op directe, funkige hiphopbeats, zoals in 'Dance Hall Nostalgia'. Voor beide gevallen is er aanvullend een groot blik aan geluidseffecten en soundscapes opengetrokken. In de ingetogen afsluiter 'Drop City', gebaseerd op een groove van korte funksamples, wordt gedemonstreerd hoe een repeterende loop interessant blijft dankzij variatie in de subtiele rhodessamples, effecten en sferen op de achtergrond. Zoals feitelijk in bijna alle tracks is hier sprake van een sterk filmisch karakter, het ontbreekt alleen vaak aan climax en melodische spanning.
Je kunt Populous in elk geval geen goedkoop effectbejag verwijten. Het gebrek aan een eigen smoel is echter jammer, want het talent van deze Italiaan is onmiskenbaar: technisch zit de muziek erg goed in elkaar en qua klankenpalet is het volwassen en veelzijdig. Toch zit er niet echt iets bij dat heel erg verrast of nog lang bijblijft. 'Queue for Love' is desondanks een prima album, maar zou misschien beter voor te stellen zijn als soundtrack.
Meer over Populous
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
