Het soloproject Pomrad van Adriaan Van De Velde kent een stijgend verloop. Zijn debuut is nog maar een jaar oud; toch werd hij al opgepikt door het Engelse platenlabel Earnest Endeavours. Zoiets schept uiteraard mogelijkheden om door te groeien. Met zijn nieuwe EP ‘This Day’ toont hij merkelijk ambitie om ook internationaal niet onopgemerkt te blijven. Dat zou geen probleem mogen zijn, wetende dat Pomrad in mei de revue passeert in het Londense Shoreditch naast artiesten als Rustie en The Gaslamp Killer.
Net als op zijn debuut ‘Vlotjes’ kan de stijl duidelijk geclassificeerd worden als “Pomrad”: funky muziek die goed aangekleed is met geboende synthesizermelodieën en ander aanstekelijk spul om op mee te knikken. ‘This Day’ is daarentegen wel aanzienlijk minder een allegaartje van wilde ideeën en kinderlijke snufjes geworden dan haar voorganger. De muziek wordt daardoor een stuk volwassener en coherenter, maar verliest ook wel wat van haar maagdelijke durf. Vele nummers hanteren soortgelijke geluiden waardoor de individuele nummers iets minder krachtig uit de verf komen.
Op vlak van productie en muzikaliteit wordt de luisteraar alvast op zijn wenken bedient. ‘Pomslap’ opent met een groovend ritme dankzij de nodige syncope plaatsing van de beat. Met gitaargeluiden, knorrende tonen en een immer flowende synthesizer glijdt het nummer vlotjes voorwaarts. De bewerkte voicesample injecteert de nodige soul om dit lied af te werken als opgewekte zomerhit.
Wanneer Pomrad de energieke tour opgaat, wordt het altijd interessant. ‘Smooth & Silke’ begint lieflijk, maar laat al gauw een indrukwekkend contrast horen tussen de overzachte synthklanken en ruwe baslijnen. Melodieën spinnen door het hoofd van de luisteraar waardoor die even de kluts kwijtraakt als in het volgende nummer alweer zo’n soortgelijke glimmende synth opduikt. Nochtans zit hier Van De Velde’s stem mooi doorheen verwerkt en lijkt het instrument mee te zingen op een begeleiding. Ook het titelnummer maakt gebruik van zulke kleurrijke, ondersteunende synthakkoorden die als strijkinstrumenten weerklinken.
De EP was allicht gevarieerder overgekomen, hadden er wat meer vreemdsoortige nummers als ‘Dwang’ tussengestaan. Hier laat Pomrad zijn geflipt kantje horen van op zijn vorige werk ‘Vlotjes’ en komt de ruwe energie goed naar boven. Met verdraaide beats en absurde stemvervormingen brengt het nummer een verfrissende andere stemming binnen deze zes stukken. Het resultaat is dus zeker geslaagd, al had het programma wat meer pit mogen hebben. Op een volwaardig album moet daar zeker mee gespeeld kunnen worden.
