Met het aflopen van het sponsorcontract met PolySteel UK, besliste de brassband om voortaan terug te grijpen naar hun oude naam Flowers Band. Erger is dat de pas 35-jarige dirigent, arrangeur en componist Philip Harper er na zeven succesvolle jaren ongeveer gelijktijdig de brui aan gaf. Het is namelijk vooral zijn verdienste dat de PolySteel Band de voorbije jaren uitgroeide tot een van de beste zogenaamde entertainment bands, brassbands die zich eerder op lichte muziek dan op zware concourswerken richten.
Een vergelijking tussen 'The Incredible PolySteel Band' en een doorsnee release van easy listening-muziek door brassband bewijst meteen dat Harper inderdaad grensverleggend werk heeft verricht en deze band misschien boven zichzelf heeft doen uitstijgen. In zijn bijna laid back-arrangement van 'The Incredibles' worden de meeste passages zachter gespeeld, zodat de uithalen meer effect sorteren en de muziek nergens aan spanning inboet. Hetzelfde gaat op voor Barry Manilows 'Copacabana'. Ook 'Faith' van George Michael kreeg een subtiele bewerking mee. Waar het origineel half hijgerig was, lijkt bugelsolist Danny Winder speels en dartel als een verliefd veulen - en eerlijk gezegd: het klinkt beter zo. Aan Ray Farrs arrangement van 'Live And Let Die' (Paul McCartney) valt meteen het stijlverschil op. Harpers vier eigen composities, met als hoogtepunt 'Magee's Patrol', liggen in dezelfde bedaarde lijn van zijn bewerkingen.
Naast deze very easy listening bewerkte Harper ook ingetogener werk, zoals de bloedmooie traditionals 'The Water Of Tyne', een pastoraal nummer, en 'The Gloucestershire Wassail'. De fijngevoeligheid van euphonium Andrew Hicks doet in 'Benedictus' nauwelijks onder voor de originele versie van David Childs bij de Cory Band. Al even lyrisch is de cornetsolo van Chris Howley in Gounods 'Ave Maria'. Alsof Harper bang was dat al die lichte muziek de PolySteel Band in een pejoratief daglicht zou plaatsen, werd ook een zwaarder werk opgenomen in de tracklist. Geen zorgen, Philip Sparkes 'A Malvern Suite' komt hier al even goed tot zijn recht.
Het probleem met veel easy listeningmuziek is dat de muziek al te vaak overkomt als routineuze en ongeïnspireerde bagger. Daar kunnen flauwe instrumentatie, zwakke opnamekwaliteit en onovertuigde uitvoering debet aan zijn, meestal is het zelfs een combinatie van deze factoren. Harper en de PolySteel Band omzeilen hier alle clichés en zelfs rabiate haters van dit non-genre kunnen al het moois niet ontkennen. Moge hun verfrissende aanpak een les zijn en andere bands inspireren.
Meer over PolySteel Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
