Mochten 'pop', 'rock' en 'elektronica' landen zijn, dan zou Pole op het drielandenpunt wonen. Op zijn nieuwste album 'Steingarten' combineert hij de drie genres tot een organisch geheel dat perfect past op zijn eigen experimentele, maar toegankelijk Scape-label. Bindingselement voor deze rijke variatie aan genres is de distortionpedaal van Pole's elektrische gitaar. Hierdoor slaagt hij er in om de monotone, lome beats toch boeiend te houden, al durft het geheel soms vervallen in eenheidsworst.
Vooral in het begin van 'Steingarten' lijkt Pole maar wat aan te modderen. De tracks missen sturing waardoor het allemaal weinig boeiend is. Opener 'Warum' introduceert samples van ruisende tv-toestellen die het tempo bepalen. Een vreemd soort geklap en een lo-fi elektrische gitaar voorzien de melodie, maar veel evolutie zit er niet in de track. 'Sylvenstein' klinkt als een uit de hand gelopen interludium op een hiphopplaat. De tracks passeren wel, maar boeien doen ze niet. Beter gaat het in 'Winkelstreben' waar de elektrische gitaar wel een duidelijk parcours heeft en de track ergens naartoe werkt. Ook 'Schöner Land' en 'Mädchen' hebben elk hun interessante stukken, maar verliezen aan sterkte door een te veel aan herhaling. Zo wordt er in 'Mädchen' wonderlijk gespeeld met samples van glazen die met een natte vinger worden gedraaid. Deze geluiden lanceren de luisteraar in een auditieve sprookjeswereld die door distortion niet vervalt in smakeloze romantiek.
De kentering in het album komt er met 'Achterbahn'. Glitches scheren in ijl tempo door de boxen en een geknepen gitaargeluid zorgt voor een opgewekte toets. De verveling wordt uit het album gespeeld met een overstuurde lijn die de track naar een climax lijkt te brengen. De rollercoaster roetsjt ook in 'Düsseldorf' verder. Deze keer zijn het een metalig getik en een hallucinant klokkenspel die tempo omhoog drijven. Samen met een grondig gestoorde elektrische gitaar strijden deze elementen naar een hoogtepunt toe dat dicht bij waanzin aanleunt. Ook 'Jungs' laat horen dat Pole een tweede adem heeft gevonden. Een gortdroge snare-drum en poppy melodietjes stofferen de track. Samen met een distortiongitaar waar Pole stevig de tang inzet, escaleert 'Jungs' in een vuile geluidsmuur waartegen de catchy melodie standhoudt. Afsluiter 'Pferd' doet het matige begin al helemaal vergeten. Allerlei blaasinstrumenten zorgen voor een melancholische sound die mooi contrasteert met de kale drumklanken en (opnieuw) de distortiongitaar die in de achtergrond dreigt. Zei er iemand 'tragische schoonheid'?
Pole heeft voor deze 'Steingarten' zijn distortionpedaal nog eens van de zolder gehaald, maar moest eerst nog wat oefenen, zo lijkt het. Het eerste deel van dit album vervalt in een gezapige brei waarbij elke track stuurloos verder sloft. Halfweg het album krijgt Pole er plotseling weer zin en levert hij exquis tracks af die ook live ongetwijfeld zullen rocken.
Meer over Pole
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
