Jeugdige overmoed, het blijft een fijn antidotum tegen het raad-eens-van-wie-wij-fan-zijn denken dat zoveel bands “siert”. Wie op zijn knieën zit, met de handen gevouwen en met betraande ogen opkijkt naar bands met meer stadionpopulariteit dan muzikale bagage, of nog erger, de waantjes van de dag, moet niet verbaasd zijn nooit onder die idolatrie uit te kunnen kruipen.
Van zo’n aangeboren minderwaardigheidscomplex hebben de jonge kerels van het Tongerse Polaroid Fiction op hun eerste ep geen last. Wie als twintiger deze balans tussen complex en poppy weet te treffen, mag in de gaten gehouden worden. Dat er in de persbio gesproken wordt van Beach Boys en At the Drive In, mag er dan wat over zijn (waar dienen persbio’s anders voor?), het geeft wel mooi de richting aan waarin gedacht wordt: mooie meerstemmige zang versneden met niet zelden complexe gitaarlijnen die dwars over de klassieke maatstructuren heen gaan.
Vooral in ‘Butterlies’ werkt het allemaal buitengewoon goed. Van hakkend naar funky en later met hoekige breuken in het ritme maken de gitaren smerige krassen op de zoete zanglijnen. De asymmetrische maatsoorten waar Polaroid Fiction blijkbaar een zwak voor heeft, klinken daarbij heel natuurlijk, iets wat ze vlotjes overdoen in ‘Aergia’. Hier is het dan weer de indiepopsound die af te rekenen krijgt met een gevaarlijk brommende riff en een bijzonder mooi werkende unisono combinatie van schreeuwende stemmen en goedgemutst gefluit.
De laatste twee nummers van de ep blijven knap werk voor een jonge band, maar missen toch wat de spanning van het eerste paar. Het valt de band ook niet kwalijk te nemen, een mens heeft nu eenmaal singles nodig. Daarvoor viel de keuze op ‘Satisfied’ waarvan de samenzang surfachtige allures heeft die gecounterd worden door opnieuw hoekiger gitaarwerk, zoals de dromerige ‘60s reverb van ‘Big Cheese’ gaat leven door een eigenzinnige drumpartij en opnieuw haast mathrock-achtige riffs.
Zo bespeelt Polaroid Fiction een breed spectrum dat veel lichtjes doet opgaan, zonder te vervallen in lamlendige bewondering en conformeringdrift. Het resultaat is een fris en energiek ep’tje dat snel (of traag, indien de band dat liever heeft) een vervolg mag krijgen.
