Tonefloat gaat voor kwaliteit. De spaarzame releases die het Nederlandse label uitbrengt, gaan steevast voor een stevige muzikale diepgang en een indrukwekkende verpakkingsvorm, vaak ook nog erg gelimiteerd in uitgave. Spreekt voor zich dat niet vaak nieuwe artiesten onder armen worden genomen. In het geval van Polar Twins lag dit toch even anders. Het tweetal Dirk Polak en Mark Ritsema was individueel al een tijdje actief in obscure wave en avantgardebandjes, maar na een ontmoeting in 2005 doken ze beiden in het gemeenschappelijk, multidisciplinair postpunkproject Mecano, waar Polak al langer bij speelde. In 2008 begonnen ze samen te musiceren en ideeën samen te sprokkelen, die goed vier jaar later eindelijk gebundeld zijn onder titel ‘Polar Twins’.
Gespiegeld aan Mecano, hebben ook in Polar Twins een arsenaal collega’s en bevriende artiesten geparticipeerd. Dat levert een album op met een grote diversiteit. Toch is er een grote constante. Beide heren bevatten een ronduit indrukwekkende, overdonderende baritonstem die herinneringen aan David Bowie oproept en hebben die in speelse, maar ook stevig onderbouwde composities verwikkeld. Dat trekt de vergelijking met de Thin White Duke nog een stuk door. De ontdubbelde zang in de carrousel met slepende mondharmonica, ‘Black Sea’, lijkt wel een verbastering van Bowies cover van The Doors’ ‘Alabama Song’, maar dan nog meer ondergedompeld in melancholie.
Tien songs lang zwalpt The Polar Twins doorheen een trip vol gezapigheid, gemoedelijkheid en soms ook grandeur. Want in ‘Environmental Twist’ laat het tweetal een spichtige trompet, stevig pianowerk en rommelende drums tegen elkaar opboksen. Ballades die oorsprong kennen bij toetsen of gitaar, buigen soms af in lange, eerder psychedelische melodielijnen en durven verdere hulp inroepen van achtergrondzang of subtiele keyboards. Bij momenten mag het dan weer een stuk intiemer. Afsluiter ‘Tamara Moon’ is een slepende song vol gekrenkte trots en tristesse en opener ‘Changeless in Athens’ gaat met zijn volle klank van Spaanse gitaar, holle piano, warme bas en tweestemmigheid voor pure schoonheid en puurheid.
Polar Twins houdt trouwens ook niet vast aan een uitgebreide Engelse lyriek die leidt tot frasen als “In the quest of love, I surrender myself with a bird and a field. Purifying me”. In ‘Schönhauser Allee’ gaat het er Duits aan toe en ‘Carrousel’ bevat een Franse tekst, waardoor de warme, donkere stem die samen met de Hammond vibreert, nog meer melancholisch klinkt dan in de overige songs. Spijtig dat bij dat laatste nummer wel een oogje moet toegeknepen worden bij het verengelst accent.
‘Polar Twins’ heeft zijn debuut lang laten rijpen, maar het resultaat mag gesmaakt worden. Het betreft hier een album vol charisma en stuk voor stuk emotionele krachtpatsers van songs. Het zal een hele uitdaging zijn om een opvolger te maken die het niveau van deze eersteling kan evenaren, maar als het een troost mag zijn: ‘Wee Small Hours at Swansneck’ heeft alvast een lange houdbaarheidsdatum.
