Plunge is een Zweeds trio dat met dit titelloos album zijn debuut uitbrengt. De negen composities op deze plaat zijn allen geïmproviseerd op een innemende, introverte wijze. Het trio beweegt met een buitengewone souplesse en aandacht voor elkaar. Geen van de drie muzikanten eist daarbij de egocentrische aandacht op: de drie instrumenten hebben elkaar werkelijk nodig om voort te bouwen op mekaars ritmische patronen of lyrische frasering.
'Exhibit A' start met Peter Nilsson op drums die langzaam een ritmisch verhaal opbouwt. Nilsson munt uit in een enorme gelaagdheid van zijn drumwerk. Daarna vallen bas en sax in. Saxofonist Andersson speelt sombere, bewogen frasen die jankend reageren op een bepaalde accentuering van de drum of een harmonisch ideetje van de bas. Een stukje walking bass en een swingritme op de cimbaal komen even opzetten, maar deze opflakkering verdwijnt even snel als ze gekomen is. Erg bepalend voor de algemene stemming van de plaat is de treurende saxklank die op geen enkele moment wordt opgebeurd door de drums. Minpuntje hierbij is wel dat de bas qua volume net te weinig is afgestemd op de twee andere instrumenten zodat de bijdrage van bassist Hjorth af en toe tevergeefs is. 'Ebonology' is een mooi tegenvoorbeeld hoe bas en drums helemaal in elkaar vervlechten. Nerveuze roffels of cimbaalgolven worden door Hjort beantwoord met karaktervolle, vinnige statements. Wanneer hij een ijle, hoge partij speelt, antwoordt een spirituele Nilsson met breekbaar belgerinkel, een verre gongslag en kletterend hout. De bariton van Andersson maakt huilende, rauwe bokkensprongen om dan weer over te schakelen naar een meer lyrische frase. 'Ebonology' is een uitgesproken donker nummer, maar Plunge zorgt ervoor dat de improvisatie nooit uit de hand loopt. Verwacht geen muziek die over onbegaanbare paden loopt, maar wel een wel gebalanceerd, uitgesproken lyrisch verhaal. Afsluiter 'Now What?' drijft op een semi-repetitieve baslijn die dienst doet als harmonisch patroon voor Andersson. Deze overdrijft nooit qua emoties en laat niet toe dat zijn sax te extreme tonen haalt. Melodie overheerst in dit nummer en Nilsson geeft deze ook alle ruimte die ze nodig heeft. In het begin van het nummer construeert hij zijn ritmische patronen met enkel snaredrum om gaandeweg drukker en agressiever te drummen. Na deze climax valt het nummer in een stille rust; een contemplatief moment om de plaat mee af te sluiten.
Plunge brengt met dit debuut een zeer toegankelijke cd op het gebied van vrije improvisatie. Nooit is er sprake van overdadigheid. Melodie en conversatie tussen de drie staan centraal, al heeft dit laatste hier en daar wat last van een onzuivere productie waardoor de inbreng van bassist Hjorth soms verloren gaat.
Meer over Plunge
Verder bij Kwadratuur
