De grote retrothrash-beweging is een beetje aan het wegdeemsteren, dus nu wordt het stilaan tijd voor meer melodisch werk in het thrash departement. Eerste kandidaat om die vlag over te nemen is het Noorse Pitch Black Mentality, dat met dit album heel degelijk scoort op de thrash-o-meter. Het verleden als Metallica-coverband heeft de groep hoorbaar een richting gegeven, maar alles is netjes afgewerkt en heeft nog een pak meer ballen dan het grote voorbeeld.
Het oeverloos boem-tak principe van vele andere groepen wordt hier gewoon overboord gegooid. Deze jongens houden van melodie en die mag met overvloed en overgave het voortouw nemen. Dat gaat van zwierige en uitgebreide solo's, tot subtiel meanderende melodielijnen tijdens de potiger riffs en de zang die geen hersenloos gebral is, maar die daadwerkelijk zang blijft. Het bereik van de frontman is trouwens best sterk: de ene keer klinkt hij een tikkeltje rauwer, vervolgens laat hij lekker melodieus zijn stembanden werken en daarna perst hij er een soortement falsetto uit die kan wedijveren met de betere scrotumknijpende heavy metalzangers.
De muziek is over het algemeen potig, met veel aandacht voor solide ritmewerk (de drums zijn lekker strak) en de ritmepartijen van de gitaren zijn alweer geënt op vroege Metallica of Anthrax, maar zonder al te duidelijk leentjebuur te spelen. Het mag al eens wat steviger en dat geeft de groep meer ruimte om te manoeuvreren.
Het zelf opgenomen en gefinancierde album is dus een mooie staalkaart geworden van wat de heren uit Pitch Black Mentality kunnen. Het is misschien niet de hele tijd even memorabel en hoe een mens het ook draait of keert, de geest van de voorgangers waart hier sterk in rond. Maar toch kan de band die klassieke sound bijwerken naar een moderne versie en doet dat met veel plezier en overgave.
