Stephen Mcbean is iemand die niet kan stilzitten. Al sinds zijn dertiende heeft hij de ene groep na de andere gehad. Van punk en hardcore tot de beukende punk-metal van Black Mountain, die vorig jaar hun gelijknamige debuutalbum uitbrachten. Sinds de debuten van Black Mountain en Pink Mountaintops, twee jaar geleden, is 'Axis Of Evol' dus het derde album dat de man uitbrengt op twee jaar tijd. En het is zeker niet het minste. 'Axis Of Evol' is doorspekt met pure folk, country, knipogen naar stonerrock en een sfeer die het best tot zijn recht zou komen tijdens een nachtelijke rit over de Amerikaanse snelweg: Route 66.
Dit album loopt over van genre-experimenten. Het simplistische, intieme 'Comas' doet dienst als sfeerschepper. Een akoestische gitaarpartij begeleidt de bevreemdende, licht hese stem van Mcbean. Strofes als "I'm not heading down the highway to hell" geven die typisch Amerikaanse country- en rockthematiek nog een extra duwtje in de rug. Dit nummer ademt eenzaamheid, uitgestrekte woestijnen en geïsoleerde, uit het niets opduikende wegrestaurantjes. 'Comas' mag dan zwaar van gemoed zijn, deprimeren doet het niet. Wel weet het perfect de toon te zetten voor 'Cold Criminals'. Dit nummer vestigt alle aandacht op de bas. De gitaar speelt haast heel de tijd hetzelfde akkoord en geeft zo alle ruimte aan de bas die een sublieme, hoge riff speelt. Terwijl het pittige drumwerk, gitaar en zang zich keurig aan de countryregeltjes houden, gaat de bas met een kleurrijke stonerrockmelodie hier goed tegenin. Naarmate de nummers vorderen, lijken country en folk steeds meer plaats te maken voor hardere, meer opzwepende rock. 'New Drug Queens' is kort maar krachtig. Met een zeer strak ritme, gitaren op een flinke distortion en een zwevende bas. Net zoals 'Cold Criminals' blijft de gitaar redelijk monotoon terwijl de bas het geheel dynamisch moet maken. Met 'Slaves' gaat alles weer iets zachter. Een indringend, traag, meegaand nummer dat niet zou misstaan op de soundtrack van een Quentin Tarantinofilm. De gitaar tokkelt doordringende, trage noten en de highway-melancholie druipt van het geheel af.
'Axis Of Evol' ademt Amerikaanse folklore. Met slechts zeven nummers is dit een kort maar steengoed album. De cultuur van het zuiden van de VS wordt perfect en sfeervol overgebracht in nummers als 'Plastic Man, You're the Devil' en 'Lord, Let Us Shine'. Zoals de titels al suggereren, lijken de nummers heel religieus. Ook in de andere nummers wordt geregeld wel een het hoofd ten hemel geheven en de Grote Meneer een antwoord gevraagd voor problemen. Al betekent dit niet dat de gemiddelde atheïst deze plaat aan zich moet laten voorbijgaan. Het geen enkel een meer authentieke smaak aan het geheel.
Meer over Pink Mountaintops
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
