Picastro is een Canadees vijftal dat al verschillende goed onthaalde albums maakte in een genre dat kan omschreven worden als droompop. Weemoed en melancholie zijn hier dan ook geen misplaatste termen. De sfeer die de band op het publiek loslaat doet wat denken aan die van gouwgenoot Broken Social Scene. Ook de onvermijdelijke Cat Power en vooral het stemgeluid van een slaperige Shannon Wright kunnen als referenties gelden. Op ‘Become Secret’, hun vierde album, tracht Picastro verder te gaan op de paden die ze hiervoor eerder insloegen.
Het album opent met ‘Twilight Parting’. Dit nummer start met een uiterst eenvoudige pianomelodie die spoedig als begeleiding gaat gelden voor de stem van Liz Hysen. Deze klinkt hier erg nonchalant en ongeïnspireerd. Meer bezieling gaat uit van ‘A Dune A Doom’. De wasem aan mysterie die waarschijnlijk ook bedoeld was in het vorige nummer komt hier veel beter uit de verf, al moet gezegd worden dat de piano even akelig hard gaat lijken op de melodie uit ‘Twilight Parting’. Gelukkig duurt dit maar even en vervalt deze instrumental vervolgens eerst in een aangenaam ruisende chaos, om ten slotte met een vermakelijk piano- en strijkersarrengement af te sluiten. Liz Hysen krijgt in ‘Pig & Sucker’ een herkansing én het moet gezegd: die grijpt ze met haar beide handen, nu evenwel begeleid door gitaar. Waar de nonchalance eerder geen grip op de luisteraar kreeg, is dit nu totaal anders. Het lied klinkt boeiend, haast meeslepend én geloofwaardig. Over ‘Split Head’ kan min of meer hetzelfde worden gezegd. Ook hier werkt de combinatie van gitaar en zang, maar helaas lijkt alles vrij sterk op elkaar en daar kan de bijvoeging van wat strijkers en sporadisch wat elektronica weinig aan veranderen. Wanneer vervolgens ‘I Know My Time Now’ opnieuw min of meer dezelfde sfeer en geluid laat horen, dreigt verveling de kop op te steken. Gelukkig volgt er net op tijd een leuk intermezzo (‘Suttee’). Dit samengaan van mannen en vrouwenstemmen klinkt plots veel minder mysterieus dan wat eerder te horen was en vormt zo de broodnodige variatie die dringend gewenst was.
Jammer genoeg vervalt het album daarna opnieuw in de rustige, vrij ongeïnspireerde en eenvoudige soundscapes (‘A Neck In The Dessert’) die eerder te horen waren. Toch lijkt het slotakkoord deze, hoofdzakelijke, kommer en kwel niet volledig te volgen. Alle instrumenten die de revue passeerden worden in ‘The Stiff’ samengebracht tot een vrij enigmatisch en geheimzinnig lied. Deze goed opgebouwde compositie begint wat schuchter, maar lijkt naarmate de minuten vorderen steeds vastberadener om een mooi orgelpunt te bezorgen aan ‘Become Secret’.
Picastro leverde met ‘Become Secret’ een vrij matig album af. De begeestering is vaak in geen vertes te bekennen en ook de beoogde mysterieuze sfeer is meestal aan geen horizonten te zien. Slechts enkele lichtpunten zijn te noemen, maar deze verhinderen niet dat ‘Become Secret’ te omschrijven is als sprookjesmuziek die de noodzakelijke magie mist.
Meer over Picastro
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
