In tegenstelling tot wat de titel 'Burn Down The Town' laat vermoeden, staat deze cd niet vol destructieve powerplay of vernietigende mash-ups van allerhande invloeden en stijlen. Want hoewel Carsten Aermes (Phon.o) hier techno, hiphop en electro in de keukenrobot gooit, wordt het resultaat nooit hectisch, maar blijft het strak gestroomlijnd, zakelijk elektronisch, uiterst dansbaar, sexy en voorwaar muzikaal boeiend. Geen voor de hand liggende combinatie.
Aan de basis van Aermes' elektronische assemblages liggen stuiterende beats. Geen denderende mokerslagen of complexe jungleritmes, maar gelaagde patronen waarbij het kleine ritmisch gefrutsel het geheel verfrist en er voor zorgt dat alles soepel blijft ronddraaien. Hierover strooit Aermes dan allerhande, soms opvallend goedkope, elektronische klanken uit die nu eens aan speelgoedgeluiden of computerspelletjes doen denken, dan weer aan orkeststoten uit elementaire synthesizers, een zoemende vlieg of het typische, sjeezende house-geluid. Alleen de snippers gitaar in 'Melodia per un Passerino' of de stemmen van de gastvocalisten doorbreken het kunstmatige kleurpalet. Al dient daar dan weer bij gezegd dat de gesproken of gerapte partijen eerder materiaal zijn waar Aermes zich aan kan vergrijpen dan vocalen waaronder een productie geschiven wordt. De stemmen van Kevin Blechdom, Gold Chains, Sue Cie, Stadik 006 of Noïca Llanos worden minstens bijgeschaafd, maar bij voorkeur tot dunne schelletjes gehakt die later naar Aermes' goeddunken gecombineerd kunnen worden.
Het echte fascinerende van 'Burn Down the Town' zit er echter in dat de cd intrinsiek muzikaal van alles te bieden heeft. In tegenstelling tot sommige van zijn collega's gebruikt Carsten Aermes zijn quasi erotische, uitdagende sound niet om oeverloos te loopen. Zonder klassieke songstructuren of grote climaxen puzzelt hij tracks ineen die geregeld van samenstelling veranderen zonder grote bochten te maken. Extra boeiend is dat ook de bouwstenen zelf daarbij de nodige transformaties kunnen ondergaan. Zo is Aermes er niet vies van om in tracks als 'Ridin' Dirty' en '313 Dumpsta Railin'' een riff schijnbaar te herhalen, terwijl die in werkelijkheid steeds van ritme verandert. Dit soort verfijning, in combinatie met de gelaagde beats, maakt 'Burn Down the Town' uiterst hoofdtelefoonwaardig. Het zal de dansgrage luisteraar waarschijnlijk worst wezen, maar onderstreept wel de kwaliteiten die deze cd van de maker meegekregen heeft.
Meer over Phon.o
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
