Copycats! Geen betere manier om af te rekenen met jazztegenstanders dan ze te beschuldigen van epigonisme. Bewijs is overbodig: de verdenking is voldoende om de beschuldigde in de hoek te zetten en zelf over te komen als een erg kritisch ingesteld luisteraar. Benieuwd wat er van de laatste lichting singer-songwriters zou overschieten als op hen dezelfde criteria toegepast werden.
Nagenoeg elke muzikant staat in de lijn van of (in het beste geval) op de schouders van voorgangers. Voor het trio van de Duitse gitarist Philipp van Endert is dat zeker het geval. Verrassen doet hun derde plaat ‘Rosebud’ zelden, maar het album laat wel horen hoe mooi gestileerde jazz kan zijn. Van Endert zelf is een man van de zuivere klank die, liever dan te stoeien met effecten, op de melodische impact inzet. Als solist heeft hij duidelijk een voorkeur voor een soepele ritmiek en vooral lange, zangerige lijnen die in elkaar overlopen. Rustpunten zijn bij hem zo goed als afwezig: hij is gekomen om te spelen en doet dat dan ook.
Hetzelfde gaat op voor de secure bassist André Nendza die, zonder virtuoos uit te halen, een heel eigen verhaal vertelt wanneer hij daarvoor de ruimte krijgt. Zijn improvisaties zijn melodisch volwassen en overstijgen de uitgebreide walking bass. Drummer Kurt Billker beweegt zich in hetzelfde straatje. Met het fijnere, ritselende werk zorgt hij voor een licht knapperige ondergrond die geschikt is als tapijt voor de melodische kwaliteiten van zijn collega’s, maar die ook meer biedt dan louter een gezellig aangehouden swinggroove. Hij is het soort muzikant dat niet opvalt wanneer hij speelt, maar van wie de afwezigheid meteen opgemerkt zou worden. Het blijft dansen op een slappe koord, maar Billker beheerst die kunst volkomen.
De meest opzienbarende momenten van het album zijn op naam van gastmuzikant Rick Margitza te schrijven. Deze door collega’s bewonderde saxofonist is bij het grote jazzpubliek veel minder bekend. Begrijpelijk, maar daarom niet minder jammer. Als melodisch vakman die de traditie helemaal doorgrond heeft, is hij immers niet de man om zich gemakkelijk in de kijker te spelen. Toch is de manier waarop hij vanuit heel spaarzame frases een solo kan opbouwen keer op keer een demonstratie van ingehouden klasse. In ‘Landing Grounds’ gaat hij net een stapje verder, drijvend op de knappe opgebouwde spanning in het begeleidende trio: een toonbeeld van hoe spannend oerklassieke jazz kan zijn.
Hoe consequent en integer van Endert en zijn collega’s spelen valt misschien nog het best te horen aan de covers op het album. ‘God Only Knows’ van de Beach Boys (met Van Enderts gitaar zo zoet als Brian Wilsons stem) en de Elvis-klassieker ‘Can’t Help Falling in Love’ (harmonisch mooi verrijkt) klinken in deze handen als volwaardige standards. In zijn eigen composities is Van Endert niet vies van ritmische hoekjes en kantjes, maar de groep speelt het allemaal met het grootste gemak en een vanzelfsprekendheid. Zo wordt ‘Rosebud’ een fraai staaltje kamerjazz met alle potentiële, valse beschuldigingen die daar bij horen. Tip: niet zomaar geloven, eerst zelf luisteren.
