Onmiddellijk bij het openen van de cd-hoes van Sand van Philip Jeck (Touch) kan het zoeken naar de raadsels die achter sluiers verborgen gaan beginnen. Op de binnenflap van de kartonnen hoes staat een passage uit het gedicht 'the Chariot' van Emily Dickinson: “… the Day I first surmised the Horses’ Heads Were towards Eternity” en de vermelding dat de CD in nagedachtenis is van Phyllis May Jeck (1920-2008), de moeder van Philip Jeck. Sand gaat over het verschreiden van de tijd, over eeuwigheid en vergankelijkheid. Het is een donkere trip, gemaakt door de combinatie van live samplen van oude, vergeten gewaande platen en omgevingsgeluiden die door Jeck zelf geregistreerd zijn.
Twee thema's komen verspreid over verschillende nummers terug: de klokken van openingsnummers 'Unveiled' en 'Chime again' zijn gelijkend en een ver orgel valt op in 'Fanfares', 'Fanfares forward' en 'Fanfares over'. 'Fanfares' bijvoorbeeld heeft een typisch turkoois Boards of Canada klank. Geluidsexperiment wordt afgewisseld met melodie en stil met luid, hoewel de algemene toon overheersend experimenteel en circulair is, met niet altijd even uitnodigende scherpe en schelle passages. Het enige nummer dat zacht krakelend op de vlakte blijft is het korte overgangsnummer 'Residue'. Opvallend in praktisch alle nummers zijn de krakende grondtoon en het extreem in detail bekijken en herbekijken van bepaalde klanken, die als het blijven hangen van de naald in de laatste groef van een plaat herhaald worden. De context en het doel van de geluiden is moeilijk te achterhalen: tijd is een element, het herhaaldelijk tikken op de achtergrond herinnert ons daaraan, en Oosterse en sjamanistische sferen komen ook terug maar verder is het moeilijk om er vat op te krijgen. Dit is misschien de vergankelijkheid waar Jeck de luisteraar wil op wijzen.
Ondanks de sterke persoonlijke omkadering blijft Sand steken in een conceptuele aanpak. Het is een donkere trip waar plaats en tijd onbekend blijven en waar scherpe geluiden teveel en te circulair naar voor komen. Het is zeker niet de bedoeling van Jeck om alles op een presenteerblaadje aan te bieden en om een gemakkelijke wegluisterplaat te maken, hij is en blijft een duidelijk experimenteel artiest, maar ook in het licht van ander werk van Jeck boeit het net te weinig. Stoke, wat enigszins in het rijtje past, luistert gemakkelijker weg en laat een betere indruk na en de eerder dit jaar uitgebrachte prachtige split EP 7" Amoroso van Fennesz en Jeck in samenwerking met orgelmuzikant Charles Matthews is bijvoorbeeld een veel grotere aanrader.
Meer over Philip Jeck
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
