Een snelle blik op 's mans cv volstaat om Phil Manzanera onder de noemer 'muzikaal dier' te catalogiseren. Naast leadgitarist bij Roxy Music was hij ook producer (o.a. John Cale maakte gebruik van zijn diensten) en maakte hij enkele soloplaten. '6 pm' is het zesde album in die rij. Het is na 'Cuckooland' van Robert Wyatt het tweede album dat in zijn eigen Gallery Studios wordt opgenomen en voor de gelegenheid verzamelde Phil Manzanera een hoop schoon volk. Naast de reeds vermelde Robert Wyatt kwamen met Brian Eno, Andy Mackay en Paul Thompson enkele Roxy's op bezoek. In het gezelschap van ondermeer Chrissie Hynde en David Gilmour hebben ze een rijke, boeiende plaat ineengestoken.
De grootste troef van deze plaat is de brede, afwisselende klank en stemvoering. Van viool tot saxofoon, piano tot gitaar (uiteraard), hobo tot sax, alle instrumenten krijgen volwaardige rollen. Door elkaar vloeiend en om elkaar heen cirkelend zorgen ze voor een gelaagd, maar overzichtelijk geluid. De vloeiende, catchy zanglijnen spelen een dubieuze rol. Soms verzwakken ze de muziek met hun lichtheid, maar geregeld zetten ze daarmee net extra kracht bij.
Met 'Broken Dreams' barst de plaat langzaam maar onhoudbaar open. Eens de song op gang is, ontplooit zich een overweldigende atmosfeer die wordt gedragen door lange distortion-akkoorden en een strakke begeleiding. De gladde zang past er perfect in. In 'Love Devotion' zoekt de hobo zijn meest nasale, schalmeiachtige klank op en mengt zo mooi met het akoestische geluid. Indringend en klagend komt Andy Mackay's hobo nog eens langs in 'Shoreline' waar hij eenzame, ruwe kusten mag tekenen. Ook Mackay's saxofoon en Wyatts trompet geven het uitstekende gitaarwerk geregeld een tikkeltje extra. Zo wordt het swingende refrein van 'Green Spikey Cactus' extra opgefleurd met een streepje saxofoon en ook de solo mag er zijn. In het poëtische, woordloze 'Porlock' heeft Wyatts trompet dan weer het hoogste woord. Maar voor de belangrijkste bijdrage zorgt natuurlijk Phil Manzanera zelf met afwisselend gitaarwerk. Weidse akkoorden ('Waiting For the Sun to Shine'), akoestisch gepingel ('Shoreline') of er gewoon stevig tegenaan gaan ('6 pm'), het gaat hem allemaal even goed af. '6 pm' is dan ook zonder twijfel een erg mooie plaat waar het vakmanschap vanaf druipt.
Meer over Phil Manzanera
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
