Voor dit album baseerde Phil Abraham zich op de zogenaamde 'rode' en 'blauwe' compilaties van de Beatles. Hij selecteerde zorgvuldig de nummers die een zeker jazzpotentieel hebben en arrangeerde deze voor zijn zevenkoppige band. Voor sommige nummers werd ook een beroep gedaan op de prachtige stem van Chantal Willie.
Wie zich verwacht aan een moderne aanpak, met vergaande reharmonisaties en ritmische veranderingen, heeft het grondig mis. Phil Abraham koos eerder voor een iets of wat 'oudere' klank. Zo speelt de gitaar vaak op elke tel, terwijl de bas en drums het swingpatroon hardnekkig volhouden. Een voorbeeld hiervan is het nummer 'Eleanor Rigby'. De piano begint met een prachtige intro, maar wanneer het thema binnenkomt heeft het geheel meer iets van een brassband. Toch is er zeker nog voor de nodige afwisseling gezorgd. Zo spelen ze een zeer geslaagde latinversie van het nummer 'And I Love Her'. In dit stuk wordt het thema gespeeld door trombone en klarinet en begeleid door percussie. Het geheel klinkt zeer zwoel en de klarinet blijft perfect in deze sfeer tijdens zijn solo. Het nummer 'When I'm 64-Octopus's Garden' is dan weer eerder in het dixielandidioom gespeeld. Natuurlijk is er ook voor een ballade gezorgd: 'Michelle'. Hier wordt het thema gezongen door Chantal Willie. Maar zij is niet de enige die zingt op dit album. Het nummer 'Blackbird' wordt namelijk door Phil Abraham zelf gezongen. En om het helemaal compleet te maken, zingt hij zelfs een scatsolo die er zeker mag zijn. Dat deze cd een live-opname van een concert in Brussel is, is zeker geen probleem. Integendeel, de opname is van uitstekende kwaliteit en alles is perfect hoorbaar. De klank die de opname krijgt door het live aspect past perfect bij het repertoire uit de jaren '60. Spijtig is wel dat alles een beetje te braaf klinkt. Van muzikanten van dit kaliber zou je veel meer kunnen verwachten. Popnummers, en dan zeker zo'n bekende, arrangeren en in een 'jazzy' jasje steken blijft een gewaagde zaak. Toch is het zeker niet onmogelijk, denken we maar aan 'Brad Mehldau'.
Voor de liefhebbers van de Beatles is het misschien tof eens een andere versie van het repertoire te horen, gespeeld door uistekende muzikanten. Voor de jazzliefhebbers is dit niet echt overtuigend: de reharmonisaties liggen dicht bij de 'roots' en klinken vaak niet erg jazzy. 'Brass Me Do' had misschien een betere titel voor dit album geweest.
Meer over Phil Abraham
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
